Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
B Ö L Ü M : DAVET
Kirpiklerimi kırpıştırıp gözlerimi araladım. İlk bir kaç saniye nerede olduğumu kavrayamasam da, sonradan dünden kesik kesik görüntüler canlandı kadrajımda. Parmaklarımı şakaklarıma bastırıp ovaladım. Başım çatlıyordu. Deri koltukta doğrulup ayağa kalktım. Reha yoktu. Üzerimdeki kıyafetler hala hafif nemliydi.
Uyuz şey.
Üzerime örtü bile örtmemişti. Aklıma dün gece dediği şey geldi. Ne demek istemişti?
Ah hayır! Teyzem, onu unutmuştum.
Elimi yüzümü yıkayıp yukarıya çıktım. Ortamda kısık sesli bir müzik hakimdi. Gözlerim Reha'yı aradı. Bar taburesine oturmuş, içki içiyordu. Yüzümü buruşturdum. Sabah sabah ne mide vardı. Sessiz adımlarla yanına ilerledim.
Telefonum tezgahın üzerinde duruyordu. Ekranı aydınlatıp saate baktım. Tam on bir civarıydı. Teyzem aramadığına göre, hala uyanmamıştı. Bakışları yüzüme kaydı. O kadar boş bakıyordu ki, omuzlarından tutup sarsmak istiyordum.
"Sabahın köründe içki mi içilir?" Diye konuştum alayla. Dudakları kıvrıldı.
Elindeki kristal bardağı avucunun arasında sıkıca kavrayıp, alt kısmını tezgaha sürdü.
"Bir daha buraya gelme." Kaşlarım çatıldı.
Derin bir nefes alıp dişlerimin arasından konuştum. "Bana ne yapacağımı söyleyemezsin." Arkamı dönüp kumarhaneden çıktım. Sabah sabah sinir olmak istemiyordum. Hızlı adımlarla yürüdüm. Dakikalar sonra evin önünde durduğumda elimi cebime attım. Anahtarım yoktu. Düşürmüş olmalıydım, ya da kumarhanede olmalıydı. Ne yapacağımı düşünürken kapı açıldı.
Teyzem kaşları çatık bir şekilde yüzüme bakıyordu. "İçeri gir." Sesinden ne kadar kızgın olduğu anlaşılıyordu. Ben uyuduğu için fark etmedi zannediyordum. Derin bir nefes alıp salona geçtim. Teyzem sertçe kapıyı kapayıp yanıma geldi.
"Neredeydin?" Diye sordu. Gözleri üzerimde gezindi. Kıyafetlerim hala nemliydi. Kaşları çatıldı. "Bu üzerinin hali ne? Niye ıslaksın?" Sesli bir şekilde nefesini verdi.
Kendine hakim olmaya çalışıyor gibiydi. "Bak Lavinya, Duru'dan bana kalan son şey sensin. Benim her şeyimsin. Sorumsuz olup, beni bu duruma sokmaya hakkın yok güzelim." Annemin adını duymam ile, karnıma tekme yemiş gibi oldum. Hala onları kaybettiğime inanamıyordum. Sanki bir yerden annem çıkıp, konuşacakmış gibiydi.
