"კონტრაქტის თანახმად"

თავი XXI

სასტუმრო ოთახში დავბრუნდი და კვლავ სამეგობროში გავერიე. ოციოდე წუთში ჩემთან ვალენტინა მოვიდა.

- არ წავიდეთ?

- კი, ახლავე. ჯერ ჩემებთან გავიაროთ და მალევე დავბრუნდეთ.

- კარგი.

- აბა, ჩვენ წავედით. მშვიდობიანი ღამე ყველას!

- თქვენც, ნეით და მომწერე, რა იქნება.

- კარგი, ლეტიცია. არ ინერვიულო.

ნიკოლთან და რივერასთან ერთად მასაროტოების მამულში წავედი.

- გამარჯობა, ბატონო კრისტიან.

- გამარჯობა, ვალენტინა. შეგიძლია ცოტა ხნით დაგვტოვო?

- რა თქმა უნდა. ჩაის დავლევ ლეასთან ერთად.

- მადლობელი დაგრჩები.

 ვალენტინა წავიდა, თუ არა, მამაჩემმა ტონს აუწია.

- ნიკოლასი ჩავიდა უკვე მაიამიში, ლუკრეციამ დარეკა ნახევარი საათის წინ.

- ძალიან კარგი, ცოტა გამეცლება და ვეღარ დავნახავ. სხვაგვარად დაულურჯებელი ადგილი აღარ დარჩებოდა.

- კარგი, შეწყვიტე და ის მითხარი, საბოლოოდ რა გადაწყვიტე?

- ფულს ვუხდი მათი თავისუფლების სანაცვლოდ.

- მარტივად ვერ მოგვარდებოდით.

- სიმართლე რომ ითქვას, არც შევთანხმებულვართ იოლად.

- რა თანხაზეა საუბარი?

- 8,7 მილიონი ამერიკული დოლარი.

- გაგიჟდი?

- მიყვარს და არ მივცემ იმის უფლებას ყოფილ ქმართან დაბრუნდეს და ყოველ დღე ნაცემი მოვიდეს სამსახურში. ნიკოლიც ცოდოა სტრესულ გარემოში.

- საყვარლის ყოლა საჭიროა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ერთი გოგონას გამო ნახევარი წლის მოგება უნდა გაანიავო. ასე არ შევთანხმებულვართ. და საერთოდ, მეგონა, ლუსი საკმარისი იყო.