Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~37

Noël POV.

Ik loop de woonkamer binnen en zie Enzo en Myron op de bank tegen elkaar aan zitten. 'Waar is Kim?' vraag ik zachtjes, met een krakende stem. Myron kijkt op en wijst naar de keuken. Ik knik en langzaam loop ik er naar toe. Kim staat om het hoekje, bij het fornuis. Ze is een ei aan het bakken. 'Hey Kim.' zeg ik rustig. Ze draait zich om en kijkt me aan. Ik zie haar ogen en de rode kringen daaronder. 'Hey.' zegt ze gebroken. Ik voel mijn hart kloppen en zakken naar mijn maag, van de spijt die ik voel. 'Ik kom hier niet om te ontkennen wat er is gebeurd, want ook al weet ik er niet veel meer van, weet ik wat jij hebt gezien.' Ik slik de brok in mijn keel door, en ga ik naast haar staan. De tranen in mijn ogen verminderen mijn zicht, als ik verder probeer te praten. 'Alles spijt me heel erg en ik hoop dat je me kunt vergeven, want ook al heb ik het gedaan, ik snap niet dat ik het heb gedaan. Hoe kan ik het goedmaken?' vraag ik huilend. Ik pak haar hand vast en probeer haar aan te kijken, door de tranen heen. Ze staart naar mijn hand en ik zie dat ze zich groot houd. Dan haalt ze haar schouders op en begint ze ineens te huilen. Ze zakt naar beneden maar ik houd haar tegen en neem haar in een knuffel. Ze slaat haar armen om mijn middel, als ik over haar rug wrijf en in haar haar kriebel. De tranen stromen ook over mijn wangen, net zo hard als bij haar. 'Geef me alsjeblieft wat tijd.' zegt Kim, wanneer ze naar de logeerkamer rent. 'Kim!' roep ik, als ik haar achterna ren en de deur voor me dicht gaat. Myron komt achter me staan en neemt me mee naar de bank. 'Laat haar maar even.' zegt ze, als we gaan zitten op de bank. Ze slaat een arm om me heen en drukt me tegen haar aan. Langzaam word ik rustig, op wat gesnik na, van haar stem en haar geur. 'Wat is dat toch met pubers.' zegt Enzo ineens lacherig, als hij naast me komt zitten. Ik kijk op en hij trekt me in een knuffel. 'Sorry dat ik boos tegen je deed jongetje.' zegt Enzo. 'Ik snap het.' zeg ik glimlachend terug. 'En Myron, sorry van je trui.' zeg ik, wanneer we allemaal naar haar trui kijken, die nat is van mijn tranen. We beginnen te lachen en ik voel me opgelucht. 'Ik ga even naar Kim toe.' zegt Myron, als ze opstaat van de bank. Ik knik en ze haalt haar hand ruig door mijn haren. 'Auw!' schreeuw ik ineens. Met mijn hand, rijk ik naar boven en raak ik mijn hoofdhuid aan. Op 1 bepaalde plek doet het veel pijn en laat ik een pijnlijke kreun horen. Het voelt alsof er een bultje op mijn hoofd zit, als een blauwe plek, maar dan pijnlijker. 'Wat heb je daar?' vraagt Enzo, alsof ik gister mijn hoofd heb gestoten. 'Weet ik niet, het doet echt pijn.' antwoord ik hem. Hij staat op en gaat achter me staan. Met zijn hand beweegt hij rustig door mijn lange donkerbruine lokken. 'Auw! Daar ja.' roep ik, als ik mijn ogen dichtknijp. 'Oh mijn god.' zegt Enzo.