Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~69

Myron POV.

We lopen de naar de auto toe en gaan zitten. We weten niet goed hoe we ons moeten voelen en de ziekenhuis afspraak is pas volgende week. Hij ziet dat ik me zorgen maak. Zijn hand reikt naar mijn been en hij aait er zachtjes overheen. 'Hey, niet bang zijn. Het is in ieder geval niets ergs.' glimlacht hij voorzichtig. 'Anders had hij het nu al gezien.' Ik knik en laat een glimlach zien. Hij heeft ook wel gelijk, ik hoef me geen zorgen te maken. Hij start de auto en rijd rustig naar mijn huis toe, waar we ons al dichtbij bevinden.

'Hey! Hoe was jullie vakantie?' vraagt mijn moeder, als we binnen komen lopen en ik mijn ouders een knuffel geef. 'Pff, geweldig.' reageer ik. Ik vertel wat we allemaal hebben gedaan en hebben meegemaakt. Daarna vertellen we alles over de inbraak. Ze staan versteld van de verhalen die ik weer mee naar huis neem. 'Met Enzo op avontuur is altijd een avontuur.' eindig ik het verhaal, terwijl ik mijn schouders ophaal en naar Enzo lach. 'Het was even schrikken, maar we zouden toch alles nieuw kopen voor in het nieuwe huis. Het kan altijd nog dat we de spullen terug krijgen, als ze de dader vinden en dan kunnen we het verkopen.' zegt Enzo nuchter. Het is wat het is en dat is nu onze instelling. Ook vertellen we dan snel wat er met me aan de hand is. 'Maar de huisarts wist het niet, dus moeten we volgende week naar het ziekenhuis.' vertel ik aan mijn ouders. Ze schudden hun hoofden. 'Wat raar.' zegt mijn moeder, als ze me bedenkelijk aankijkt. 'Maar even afwachten hoe het met je gaat de aankomende week.' vervolgd ze.

We zitten aan de tafel en we hebben net gegeten. Ik heb niet veel gegeten, want ik had niet zo veel honger. We beginnen een spelletje te spelen met z'n allen, wanneer ik mijn buik telkens hoor brommen. Ik begin weer een beetje misselijk te worden, maar probeer het ongemerkt weg te ademen. Niemand heeft het nog door, als ik lekker mee probeer te spelen, totdat Enzo me ineens aankijkt. 'Gaat het?' playbackt hij bezorgt. Ik knik met mijn hoofd. Maar het gaat helemaal niet, ik word alleen maar misselijker. Ineens schuif ik in 1 beweging mijn stoel naar achter en ren ik naar de gang. Ik hoor de stoel op de stenen grond klappen, maar ik ren door. 'Nee ik ga wel, blijf jij hier maar Enzo, je hebt al zoveel voor haar gezorgd.' hoor ik mijn moeder zeggen, tegen Enzo, als hij wil opstaan, om naar me toe te gaan. Ik hang boven de wc, als mijn moeder me komt troosten. Wanneer ik al mijn eten van vanavond, er weer uit heb gegooid, ga ik naast de wc zitten, wanneer ik de wc doorspoel. Ik rust mijn hoofd tegen de koude muurtegels van de wc, als ik het opkomende zweet weer van mijn voorhoofd veeg en mijn ogen eventjes sluit. Mijn moeder gaat naast mij zitten en veegt de plukken haar achter mijn oren. Dan pakt ze mijn haar vast en begint ze een vlecht te maken, zodat ik geen last meer heb van mijn haar. 'Weet je nou echt niet hoe dit komt Myron?' vraagt ze lief, maar een beetje lacherig. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Lieve schat, je bent zwanger.'