Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~48

Myron POV.

'Degene die u probeert te bellen, is niet bereikbaar.' hoor ik mijn telefoon zeggen, terwijl ik opschrik uit mijn gedachten. Mijn ademhaling en hartslag voelen veel sneller als normaal. 'Ik wil niet dat hij terug komt, ik wil het niet.' huil ik, als ik weer terug denk aan Lucas. Ik begin op de deur te rammen, hopend dat iemand mij hoort. Ineens hoor ik iets in het sleutelgat en met hoop, wacht ik tot de deur open gaat. De klink word naar beneden geduwd en de deur vliegt open. Lucas staat daar, boos. 'Wat dacht je nou om zo op de deur te rammen, wil je me verlinken ofzo.' roept hij boos. Zijn adem klinkt hard, in de kleine kamer. Er komt nog net geen stoom uit zijn oren. 'Ik dacht dat je leuk was.' zegt hij ineens. 'Maar ik had het mis.' vervolgd hij schreeuwend, terwijl ik zijn been naar achter zie bewegen. Zijn been komt met een vaart naar mij toe vliegen en raakt mijn enkel. 'AAUW!' schreeuw ik hard. 'STIL NOU.' schreeuwt hij weer, waarna er nog een keer op mijn enkel word getrapt. Ik voel intense woede in mij naar boven komen, wanneer ik geen enkele pijn meer voel. De adrenaline neemt mijn lichaam over en ik ga stevig staan. Ik duw Lucas en ik hoop dat hij valt, maar natuurlijk valt hij niet. Hij is 2 koppen groter als ik en super breed. Wanneer ik weer zijn been naar me toe zie komen, probeer ik het te ontwijken en trap ik mijn voet richting hem. Mijn ogen knijp ik dicht, om de pijn, die ik misschien zo krijg, tegen te houden. Ik voel ineens helemaal niks meer, langzaam open ik mijn ogen, terwijl ik in de verdediging sta. Ik hoor Lucas mompelen, als ik hem op de grond zie liggen. Hij grijpt naar zijn balzak, als hij, in een gekrompen, op de grond ligt. 'TRUT.' schreeuwt hij boos. Ik zie de sleutel naast hem liggen, die uit zijn broekzak is gevallen. Snel raap ik het op van de grond en ren de deur uit. De sleutel stop ik in het sleutelgat en ik draai de deur op slot. Dan weet ik dat hij er niet snel uit komt. Met mijn tas voor mijn hoofd, ren ik zo snel ik kan de school uit, zodat niemand me ziet. Wanneer ik de school uit ben, blijf ik rennen, zo ver totdat ik niet meer weet waar ik ben. Mijn enkel, hoofd en gezicht doen zoveel pijn, maar dat voelt nu niet belangrijk. Ik val op de grond, als ik echt niet meer kan. Ik probeer goed te blijven ademen en ik pak mijn telefoon erbij. Ik stuur meteen mijn locatie naar Enzo toe. Als hij dan zijn telefoon bekijkt weet hij in ieder geval waar ik ben, want ik weet het niet meer. Ik leg mijn been voor me uit, zodat ik mijn enkel goed kan bekijken. Ik zie allemaal blauwe en rode vlekken op de zijkant van mijn enkel. Door de trappen van Lucas, maar het rennen van net heeft niet echt geholpen. Ik veeg mijn tranen van mijn wangen en kijk naar mijn handen. Een zwarte veeg van de mascara is verspreid over mijn wangen en mijn handen. Met een bonkend gevoel in mijn hoofd, kijk ik om me heen. Kijkend of er iemand is die mij kan helpen. Helaas zit ik in een straat waar het niet bewoont lijkt. Er staan wel huizen, maar ze lijken niet bewoond. Ik rust mijn rug tegen de schutting achter mij en ik sluit mijn ogen eventjes, om de pijn in mijn hoofd te verminderen. Niet veel later hoor ik een bekend geluid. Ik open mijn ogen en hoop dat het waar is, wat ik denk. Ik hoor een auto en de motor daarvan. Het klinkt als de Porsche, want dat geluid is te herkennen uit duizenden. Van de hoop die ik krijg, dat het Enzo is, begin ik weer te huilen. Strompelend probeer ik op te staan, met hulp van de schutting, maar als mijn enkel naar beneden richt, voel ik het bloed hevig kloppen en doet dat heel veel pijn. Ik laat me weer zakken en wacht op het geluid, dat dichterbij komt.