Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~36

Noël POV.

Er word op de deur geklopt en langzaam word ik wakker. Snel kijk ik op de klok van mijn telefoon en zie ik dat het 2 uur 's middags is. Ik trek mijn wenkbrauwen ervan op, want dat had ik niet verwacht. Ineens steekt mijn hoofdpijn in mijn voorhoofd en ogen. Ik kreun pijnlijk en knijp mijn ogen dicht. 'Goedemiddag Noël.' hoor ik een vrouwenstem zeggen. Ik open mijn ogen en zie dat Enzo en Myron de kamer in komen lopen. Ik ga rustig overeind zitten, maar bij elke beweging die ik maak, dreunt mijn koppijn nog harder. Ze gaan op het bed zitten en kijken serieus naar me. Ineens ben ik bang dat ik iets verkeerds heb gedaan, wanneer ik ineens besef dat ik niet in de logeerkamer lig, maar in het bed van Enzo en Myron. 'Huh wat doe ik hier?' vraag ik verbaasd. 'Je hebt echt geen idee van wat er is gebeurd hè.' zegt Enzo, iets teleurgesteld. Ik kijk ze verbaasd aan, terwijl ik mijn hoofd schud. Ze zijn wel heel serieus, zo heb ik ze niet vaak meegemaakt. 'Wat ging je gisteravond doen?' zegt Enzo. Ik probeer me in te beelden van wat er is gebeurd, maar hoe verder ik graaf, hoe meer koppijn ik krijg. De hele avond is weg uit mijn herinnering. Langzaam haal ik mijn schouders op, omdat ik het niet meer weet. 'Jezus Noël.' schreeuwt Enzo ineens. 'Schat, blijf rustig. Het helpt niet om boos te worden, want hij weet niet meer wat hij gedaan heeft.' zegt Myron rustig. Ik merk dat Enzo kalmeert van haar stem en aanraking. Myron richt zich naar mij en begint het hele verhaal uit te leggen. Met tranen in mijn ogen luister ik naar elk woord dat ze me vertelt. Althans, dat probeer ik. Want het enige wat ik hoor, is dat ik Kim pijn heb gedaan. Hoe meer ze praat, hoe meer spijt ik krijg en hoe meer ik begin te huilen. 'Het komt goed, je was gister niet aan het nadenken over wat je deed. Ik denk dat je even met Kim moet gaan praten.' eindigt ze haar verhaal. Mijn hoofd valt in mijn handen en ik kan niet stoppen met huilen. Hoe kon ik zoiets doen? Ik houd van Kim, ik zal nooit zoiets doen. Myron begint me te knuffelen en ze streelt rustig over mijn rug. Het is net alsof zij iets magisch heeft. Elke keer als ze je aanraakt, word je meteen rustig en voel je je veilig. Voor mij is ze net een grote zus. Ik begraaf mijn gezicht in haar schouder, wanneer ik wat gekalmeerd ben. 'Ga je omkleden, we zien je zo in de woonkamer.' zegt Enzo, best wel bot. Ik kijk hem aan, als hij net de deur uit loopt. Dan richt ik me weer op Myron, als haar hand door mijn haar gaat. 'Het komt wel goed Noël. Ik ken jou en ik weet zeker dat jij dat niet was gisteravond.' glimlacht ze, waarna ze ook de deur uit loopt en hem netjes sluit. Ik sta op en begin mijn kleding bij elkaar te pakken. Ik kan er met mijn hoofd niet bij, hoe ik me heb gedragen. En ik snap er ook helemaal niks van. Elke keer als ik denk aan Kim, en hoe ze gister lag te huilen, ontsnappen er tranen uit mijn ooghoeken. Mijn kleding heb ik aan en ik adem eén keer diep in en uit, als ik in de spiegel naar mezelf kijk. Ik haal mijn hand door mijn haren en veeg de laatste tranen weg. Dan loop ik de hal op, naar de woonkamer.