Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~45

Myron POV.

'Kom snel binnen, want het is al tijd.' zegt de docent. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 9:01 is. Ik zucht en ga zitten, op het enige plekje die nog over is. Gelukkig heb ik niet veel school. Alleen 1 week introductie en de rest moet je vanaf huis doen, daarom kon Enzo ook tijdelijk bij ons thuis komen. 'En jij bent Myron zeker.' zegt de docent. Ik knik en ze noteert het in de lijst. 'Dan is de klas compleet. Vandaag ga ik jullie vertellen wat jullie kunnen verwachten dit schooljaar. Ik ben mevrouw Bakker en ik ben jullie coach en anatomie docent.' En zo gaat ze wel even verder. Ik probeer te luisteren naar wat ze allemaal vertelt, maar ik word een beetje afgeleid door de persoon naast me. Het is een jongen van, ik denk, rond de 19, 20 jaar. Ik merk dat hij me aankijkt, maar ik probeer hem te negeren. 'Psst.' Hoor ik ineens naast me. Langzaam kijk ik om en zie ik een grijns op zijn gezicht. 'Ik ben Lucas, maar je mag me ook Luc noemen.' Hij heeft lang blond haar, in een middenscheiding en donkere wenkbrauwen. Hij weet van zichzelf dat hij knap is en dat vind ik altijd verschrikkelijk. 'Ik ben Myron.' zeg ik snel terug. 'Waar kom je vandaan.' fluistert hij, zodat mevrouw Bakker hem niet hoort. 'Borger.' antwoord ik snel en ik probeer hem een hint te geven dat hij zijn kop moet houden. Misschien heeft hij het door, want ineens is die stil. Tevreden zucht ik en ik probeer weer op te letten. Niet veel later buigt hij naar voren. Ik kijk naar links en hij is ineens wel heel dichtbij. Ik schuif mijn stoel opzij. Ineens voel ik wat op mijn bovenbeen. Het is zijn hand, die langzaam beweegt. Ik duw zijn hand van mijn been af, als ik wantrouwend naar hem kijk. Ik schuif nog een stukje opzij. 'Sorry meid, ik zal niet te snel gaan.' zegt hij zacht, nog steeds met een grijs op zijn gezicht. 'Ik heb geen interesse, ik heb een vriend.' zeg ik duidelijk tegen hem. 'Myron?' zegt mevrouw Bakker ineens. 'Nog even bij de les blijven iedereen, het is bijna klaar.' Iedereen kijkt me aan. Ik voel dat ik rood word, ik wil zo snel mogelijk weg hier. Ik kijk naar de klok en hoor elke seconde voorbij tikken. Mensen achter me beginnen te smoezelen en als ik achterom kijk, stopt het. Ik voel me niet comfortabel.

Eindelijk, de les is over. Ik pak snel mijn tas en loop het lokaal uit. Ik ga naar de kantine waar ik met Kim heb afgesproken. Ik zie haar staan en ren op haar af. Ze ziet dat ik in de stress ben en vraagt meteen wat er is. 'Ik heb het gevoel alsof iedereen over me praat en me herkent. Ik ben letterlijk eergisteren in het nieuws geweest en ik heb zo'n gevoel alsof iedereen dat weet.' Ze knikt, omdat zij hier ook last van heeft. Kim was natuurlijk ook op het nieuws. Ik kijk achter me en zie dat er foto's worden gemaakt van ons. Ik trek Kim mee en we lopen naar een rustigere plek. Ik vertel haar maar niets over die jongen, want dat is beschamend. 'Gelukkig hoef ik hier maar een week te zijn.' bedenk ik me.