Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~75

Myron POV.

'Heb je alcohol gedronken.' 'Heb je gerookt.' 'Heb je medicijnen genomen.' Allemaal vragen die ik van de verloskundige krijg. En bij iedere vraag schud ik mijn hoofd, druk makend om de baby die hopelijk nog in mijn buik zit. Voor de zoveelste keer, ga ik weer liggen op de stoel, nadat ik wat schone kleren heb gekregen. Bij de kou van de vloeistof, die er op mijn buik valt, komt er een rilling van kippenvel over mijn lichaam. 'Ik kan het kindje nog wel zien, hier zit die.' zegt de vrouw, als ze het aanwijst op het scherm. Een kleine last gaat van mijn schouders af. 'Ik wil graag meer onderzoek doen, door middel van een bloedafname, voor de zekerheid. Maar ik kan denk ik al zien wat er aan de hand is. Het baby'tje lijkt een aandoening te hebben in de hersenen. Zo vertraagd de ontwikkeling in de buik, waardoor er een miskraam kan ontstaan. Waarschijnlijk is die al begonnen, dat verklaart de bloedingen vanuit de baarmoeder.' zegt de vrouw rustig. Mijn ademhaling word sneller en ik houd het niet meer onder controle. 'Je kan ervoor kiezen, om de miskraam op gang te zetten, zo heb je er minder last van, dan wanneer het natuurlijk gaat. Of wachten totdat het weg gaat.' zegt ze. 'Het spijt me voor dit nieuws, ik weet hoe blij jullie waren met de zwangerschap.' Enzo begint me te knuffelen en meteen barst ik in tranen uit. Ik voel Enzo zijn tranen druppen op mijn wang, wanneer hij zijn hoofd naar boven haalt. De verloskundige probeert ons nog van alles uit te leggen, maar ik kan niet meer luisteren. Ik ben er kapot van.

Nadat er nog wat bloed bij me is afgenomen, gaan we weer achterin de auto zitten en dit keer rijd Noël naar huis, zodat Thijs ons kan steunen, want hij is goed met woorden. Enzo staart naar buiten, als ik hem aankijk. Ik zie dat hij verdrietig is en zijn emoties probeert tegen te houden. 'Gaat ie maatjes?' vraagt Thijs, als hij achterom draait. Enzo's mond gaat langzaam open. 'Alles komt goed.' zegt zijn gebroken stem. Er ontsnappen weer tranen uit zijn ogen, want hij kan niet zijn emoties meer inhouden. Ik kan er niet tegen als er iemand huilt, dus met een brok in mijn keel begin ik ook weer te huilen. Enzo kijkt me lief aan, met zijn rode ogen. Hij pakt mijn hand vast en ik leun tegen hem aan, terwijl ik zijn schouder nat maak met mijn tranen. 'Het komt ook goed, echt.' probeert Thijs ons gerust te stellen. Ik haal mijn schouders hopeloos op, wat Thijs doet schrikken. Snel klimt hij achterin en gaat hij naast mij zitten. Hij begint me te knuffelen, net als Enzo. Ik voel me fijn in de omgeving en probeer tot rust te komen.

'Myron, word je wakker?' klinkt een lieve stem. Noël hangt boven mij en kijkt me lief aan. Ik wrijf in mijn ogen en ga recht op zitten. Ik zit op de bank, in de kelder van de nieuwe woning. Vannacht is de eerste nacht dat we hier gaan slapen. 'Waar is iedereen?' vraag ik. 'Enzo zit op de wc.' lacht Noël. 'En Thijs ligt al op bed.' Ik knik rustig. Hij wilt gaan weglopen, om ook op bed te gaan. 'Ik denk niet dat ik de miskraam opgang wil zetten.' zeg ik besluitend. Noël kijkt me aan en gaat naast me zitten. 'Wat nou, als het wel goed komt met de baby, dat het helemaal niet weg gaat.' zeg ik vol hoop. Noël kijkt een beetje sceptisch. 'Ik wil niets voor je verpesten, maar hoe verklaar je al dat bloed dan. Dat was geen normale bloeding toch?' zegt hij voorzichtig. Mijn kleine glimlach veranderd. 'Das waar.' zeg ik, met al mijn hoop weer verloren. 'Het spijt me.' zegt Noël verdrietig. 'Je kan me altijd alles vertellen he, als je het erover wilt hebben, of juist niet.' vertelt hij lief. Ik knik licht. Mijn ogen worden een beetje wazig en ik voel in mijn ooghoek een traan ontsnappen. 'Niet huilen, het komt goed.' zegt hij, als hij meteen de ontsnapte traan wegveegt. 'We hadden zelfs al namen bedacht en de kleur van de speentjes.' snik ik. Noël slaat een arm om mij heen. Ik duw mijn knieën tegen mijn borst aan en ik ga tegen hem aanliggen.