Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~49

Enzo POV.

Met de Porsche, scheur ik door een woonwijk die ik niet ken. Gelukkig lopen er geen mensen op straat, waar ik rekening mee moet houden. Myron had gebeld en daarna een locatie gestuurd, dus ik rijd daar nu naartoe. Maar een gevoel zegt dat er iets aan de hand is, want ze zou nooit zo snel iets sturen, zonder te appen. Daarom rijd ik een tikje harder, dan dat is toegestaan. 'De bestemming bevind zich aan de linker kant.' zegt mijn telefoon, wanneer ik dan naar links kijk. Ik zie Myron zitten op de stoep en ze kijkt me aan. Ik zet de auto neer en ren meteen naar haar toe. Ze probeert op te staan en ze strompelt naar me toe, huilend. Ik voel me zo bezorgt om haar en trek haar meteen in een veilige knuffel. Ze duwt haar hoofd in mijn nek en huilt hard. Ik til haar op en breng haar naar de auto. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik verbaasd. Ze kan amper een woord uitspreken en ik bekijk haar lichaam. Het eerste wat me opvalt is haar enkel. 'Moeten we naar het ziekenhuis?' vraag ik snel. Ze schud haar hoofd. 'Ik wil weg hier, uit deze buurt.' Ik knik en rijd voorzichtig naar haar huis toe. 

Wanneer we bij haar huis zijn, is ze wat meer gekalmeerd, maar heeft bijna niks tegen me gezegd. Ik haast me, om zo snel mogelijk naar haar ouders te gaan. Ik til haar uit de auto en loop het huis binnen. Trijntje komt naar ons toe, als ze ons buiten al heeft gezien. Ze schrikt erg en ik leg Myron voorzichtig neer op de bank. Ik pak wat kussens en leg voorzichtig haar voet erop, zodat dat omhoog blijft. Haar moeder pakt wat te drinken, voor ons beide en komt op de bank zitten. 'Wat is er gebeurd.' vraagt trijntje. Myron begint weer sneller te ademen en ik probeer haar te kalmeren. Met een doekje, veeg ik langzaam haar mascara van haar handen en wangen af, wanneer ze dan terug deinst. 'Auw, dat prikt.' zegt ze, terwijl ze haar hand op haar wang legt. Wanneer ze is gekalmeerd, zijn haar vader en broer er ook bij komen zitten. Myron vertelt langzaam wat er is gebeurd. Tijdens het verhaal heb ik tranen in mijn ogen, net als iedereen. Trijntje en Albert kunnen het niet geloven, omdat ze dit vroeger ook hebben meegemaakt met Myron. Het was toen een super lang traject, om aangifte te doen en naar rechtszaken te gaan. Ik merk aan Myron dat zij zich schuldig voelt, voor haar ouders. En dat ze zich schaamt. 'Lieverd, het is niet jouw schuld, nooit.' zeg ik met een gebroken stem. Ik haat het om haar zo te zien en ze verdient dit niet. Ik til haar van de bank en samen met haar ouders rijd ik naar het ziekenhuis. 

Myron POV.

'Ik denk dat we röntgen foto's moeten maken.' zegt de dokter, als ik op het ziekenhuis bed lig. Ik knik lichtjes en de dokter loopt weer weg. Ik zie aan Enzo, dat hij zich schuldig voelt, omdat hij er op dat moment niet voor me kon zijn. Ik pak zijn hand en ik knijp er zachtjes in. Hij kijkt me aan en laat een kleine glimlach zien. 'Het spijt me zo.' zegt hij dan ineens. Ik trek hem naar me toe en geef hem een knuffel. 'Ik ben juist dankbaar, dat je mij altijd komt redden, op het moment dat ik je nodig heb. Je kan er niks aan doen dat je niet op school was, school hoort veilig te zijn.' stel ik hem gerust, terwijl zijn hoofd in mijn nek rust. Hij tilt zijn hoofd weer omhoog en ik zie zijn ogen vochtig en rood zijn. Hij realiseert dat je het ook zo kan bekijken en knikt glimlachend. 'Ik ga stoppen met vloggen, zodat ik voor je kan zorgen.' zegt hij zelfverzekerd. Meteen schud ik mijn hoofd hevig, als ik dan weer hoofdpijn krijg en mijn ogen dicht knijp. 'Doe rustig aan, de kijkers zullen het begrijpen en alles komt goed.' probeert hij mij gerust te stellen. Hij pakt zijn camera en legt die buiten hand bereik. Hij heeft me een liefdevolle kus. 'Kijk, alle tijd is voor jou en niks of niemand anders.' zegt hij lief.