Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~27

Enzo POV.

De brancard word door het ziekenhuis gereden, als ik samen met Thijs en Noël erachteraan ren. Myron krijgt een kamer en ze zetten haar meteen aan allemaal apparaten. Alles begint te piepen en ik heb geen idee wat er gebeurd. Vol hoop zijn we aan het kijken naar Myron, terwijl de verpleegkundigen er alles aan doen om haar wakker te maken. We zijn nog kletsnat van het zwembad en krijgen dan een paar handdoeken van de verzorgsters. Ik sla hem om me heen, om warm te blijven. Ik pak Myrons hand weer vast, als ze opeens begint te hoesten en ze haar ogen opent. De verpleegkundigen komen meteen naar haar toe rennen, om te kijken of alles goed gaat. Nog steeds staar ik naar haar, maar nu met een goed gevoel. Voorzichtig geef ik haar een knuffel en ze knuffelt me terug. Dan komen Thijs en Noël er ook bij met een knuffel en vertellen haar hoe blij ze zijn dat het goed gaat. Ik laat de knuffel los en met een glimlach kus ik haar op haar voorhoofd. Niet veel later mag Myron het ziekenhuis al verlaten, omdat het helemaal weer goed gaat. De verpleegster wil ons nog wel wat vragen stellen, dus lopen we met z'n allen naar een kleinere kamer waar niemand ligt. De verpleegster vraagt ons allemaal dingen in het Italiaans, waarna Myron het vertaalt in het Nederlands. 'Hoe kwam het dat je niet uit het water weg kon?' vraagt ze aan Myron. Myron probeert snel iets te bedenken, omdat we niet de waarheid kunnen vertellen. 'Eh ik zat vast.' zegt ze snel. De verpleegster kijkt verbaasd en schrijft het daarna op in het dossier. 'Hoe kom je dan aan die rode plekken om je polsen?' vraagt ze weer. 'Weet ik niet, misschien door het proberen los te komen.' zegt Myron onzeker. De vrouw kijkt mij en de jongens aan met argwaan. 'Misschien moeten we hier een zaak van maken.' zegt ze. 'NEE!' schreeuwt Myron ineens. De vrouw schrikt op en met haar blik vraagt ze om een verklaring. 'Ze hebben me juist gered, zij zijn niet de oorzaak van dat ik vast zat, dat was ik zelf.' zegt Myron snel. We mogen er niet voor zorgen dat er politie bij komt, want dan krijgen we een groot probleem. De verpleegster begint dingen op te schrijven en vertelt ons daarna, wanneer we bij de rechter moeten komen. Mijn hart klopt in mijn keel als ik dat hoor. Snel begin ik te knikken als akkoord en mogen we de kamer en het ziekenhuis verlaten. Ik krijg een briefje in mijn handen gedrukt met de afspraak bij de rechter, wanneer we daarna naar buiten lopen. 'Ze verwachten ons morgen om 10 uur bij de rechter.' zeg ik. Snel denken we met z'n allen na om hier onderuit te komen. 'Ik heb een idee!' zegt Thijs snel. 'We moeten nu snel naar Nederland, ze hebben alleen de gegevens van Myron in het dossier staan en als die niet bij haar eigen huis is, weten ze ook niet waar ze wel is.' zegt hij, terwijl we hem blij aankijken, om de slimme oplossing. 'Het is wel gevaarlijk.' zeg ik daarna. 'Maar het is morgen 31 december dus we moeten opschieten.' Iedereen knikt en we bellen een taxi naar het vliegveld. We vliegen in de nacht en landen 's ochtends vroeg in Nederland. Er is 1 iemand die ik alles heb vertelt en ons graag morgen komt ophalen, nu de auto weg is. Er is alleen 1 ding dat Imba niet weet. Er zit een chip in de auto en zo kunnen we hem altijd 1 stap voor zijn.