Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~85

Myron POV.

Zenuwachtig lopen we weer terug naar de wachtkamer. De arts zou het bekijken en dan terugkomen met het nieuws. Ik pak Enzo's hand vast en begin er lichtjes in te knijpen, samen met de onderbuik gevoelens die alleen maar meer ophopen. Ik wil zo graag dat het goed nieuws is. De arts vertelde, dat de miskraam die zou komen, nog niet gekomen was. En mede door de seks van gister, zou ik nu zo veel last hebben van mijn buik. Hij kon niks zien in mijn baarmoeder, omdat mijn buik nog niet groot genoeg is en dus denkt hij, dat de baby al weg is. Met die gedachte, komen er tranen in mijn ogen. 'Hey wat is er?' vraagt Enzo lief, als hij een traan voelt vallen, op zijn hand, die ik vast heb. Ik haal mijn schouders op. Hij begint me te knuffelen en dan houd ik het niet meer. Nieuwe tranen stromen uit mijn ogen en belanden op de trui van Enzo. 'Ik hoop dat het kindje er nog is.' snik ik. Enzo kijkt me aan met ongeloof. 'Maar, het was niet gezond, het was beter als het weg zou gaan.' zegt hij voorzichtig, om mij geen pijn te doen. Maar dat mislukt een beetje, want dat is het ergste gevoel in de wereld. 'Zegt 1 dokter.' antwoord ik geïrriteerd. 'Hij heeft ervoor geleerd. Ik denk dat zo'n persoon wel ziet of iets goed is of niet.' vervolgt hij. Ik begin nog harder te huilen. 'Hoe kan je het hebben losgelaten?' zeg ik kwaad, terwijl ik Enzo aankijk. 'Ik heb het niet losgelaten.' zegt hij met een gebroken stem. Ik kijk naar zijn gezicht en voel me onmiddellijk schuldig. Hij heeft tranen in zijn ogen. 'Ik wil dit kindje, net zo graag als jij. Maar de hoop die je creëert, verpest het alleen maar meer, als het kindje verdwijnt.' huilt hij. Er komen geen woorden meer uit mijn mond. Het enige dat ik voel, zijn tranen die over mijn wangen stromen. Ik heb spijt dat ik boos werd en wil dat zeggen, maar dat lukt niet. Enzo kijkt me aan en probeert zijn emoties tegen te houden. 'Myron Koops.' zegt de arts, als hij de wachtkamer in komt lopen. Enzo staat meteen op. We lopen de ruimte in, waar het kantoor is van de arts. 'Ik heb de foto's bekeken en ik zie wel dat er iets is.' zegt hij. De hoop die ik had, word alleen maar meer. 'Ik kan niet zien hoe groot het is, of het een dood vruchtje is of een levende baby.' vervolgt de man, terwijl hij zijn schouders ophaalt. 'Maar een ding moet ik wel bevestigen, het is beter voor jou en voor de baby, als het er zo snel mogelijk uit word gehaald, want anders gaat hij of zij, het nooit redden buiten de baarmoeder.' zegt hij. De tranen prikken in mijn ogen en het voelt alsof mijn maag hard naar beneden zakt. 

De arts praat door, maar ik hoor niks meer. Ik hoor zelfs Enzo niet meer. Ineens voel ik me misselijk en ren ik zo snel ik kan, de kamer uit. Ik ren naar de wc en ga er boven hangen. 'Myron?' hoor ik, als Enzo de kamer in komt lopen. Door het geluid van overgeven, weet hij in welk hokje ik zit en trekt hij de deur open, die niet op slot zit, door mijn haast. Hij pakt mijn haren vast en streelt over mijn rug heen.