Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~47

Myron POV.

Terwijl ik afwachtend naar de toon luister, komt er een beeld in mijn hoofd.

*Flashback*

Met een zware tas op mijn rug loop ik de schaatshal binnen. Mijn trainingspak heb ik al aan, maar de schaatsen moet ik alleen nog aantrekken. Ik zie mijn coach al op de baan staan. Wanneer we oogcontact maken, zwaait hij enthousiast naar mij. Ik glimlach en zwaai terug. Wanneer ik mijn schaatsen heb aangetrokken, loop ik naar de ijsbaan. 'Daar hebben we mijn favoriete leerling.' zegt de coach, als hij zijn armen uitslaat om me een knuffel te geven. Ik glimlach, maar zeg niets terug. 'En je dacht dat ik het vergeten was, maar gefeliciteerd Myron!' roept hij, als hij me een chocolade reep, in de vorm van een medaille, overhandigd. 'Hoe oud ben je geworden?' '13.' zeg ik tegen hem. 'Wauw, eindelijk een tiener.' glimlacht hij, als hij me op mijn schouder slaat en voorruit schaatst. Ik pak mijn schouder vast. 'Auw.' zeg ik zacht. Ik schaats hem achterna en hij legt uit wat voor training we gaan doen. 

De training is klaar en mijn gezicht is rood gekleurd van de inspanning. Ik verminder mijn snelheid om de baan af te gaan. 'Goed getraind.' zegt de coach, als hij langs schaatst. Hij slaat op mijn bil en loopt de baan af. Ik kijk hem raar na, maar denk er niet zoveel bij. Ik rits mijn tas open en pak mijn broek en trui eruit. Daarna rits ik mijn pak open en doe ik het uit. Ik sta in mijn onderbroek en hemdje, wanneer ik dan mijn trui aan trek. Als ik weer ga zitten, zit de coach ineens naast me. Hij begint over mijn rug te aaien. 'Hey meid. Heb je zin om met me mee naar huis te gaan vandaag? Ik heb een zwembad en veel snoep!' zegt hij. 'Nee sorry, ik moet zo naar school.' antwoord ik hem. 'Ah jammer.' zegt hij glimlachend, wanneer zijn hand onder mijn trui verdwijnt. Ik kijk hem vragend aan. 'Wat doe je?' vraag ik hem. 'Ssst, niks zeggen. Dit is ons geheimpje.' zegt hij terug. Hij aait over mijn buik en borst, heen en weer. Ik weet niet wat er gebeurd, maar ik ben verstijfd. De hele zaal zou ons kunnen zien, als ze opletten, maar we zitten in een hoekje op de bank, dus ik denk niet dat het opvalt. Hij tilt me op en zet me op zijn schoot. Hij wrijft over mijn kont heen en geeft kusjes in mijn nek. 'Coach, mijn ouders wachten buiten. Ik moet gaan.' probeer ik te zeggen. Hij houd zijn hand voor mijn mond. 'Nog eventjes.' kreunt hij, wanneer hij met zijn hand, via mijn been, naar mijn vagina zoekt. Ik zie het gebeuren en krijg overal rillingen. 'AAAAAAH' gil ik hard. De ijsmeester reageert en rent naar ons toe. De coach doet net alsof er niks gebeurd is en houd me goed vast. Wanneer de ijsmeester er is, tilt hij me op, weg van de coach. 'Tot volgende week!' roept de coach nog na. Alle adrenaline komt mijn lichaam uit en ik begin te huilen. De ijsmeester staat, met mij in zijn armen, te wachten bij de deur, op mijn ouders. Door de tranen heen zie ik mijn ouders. Wanneer ze mij huilend zien, rennen ze op me af en neemt mijn moeder me over van de meneer, die me gered heeft. De ijsmeester vertelt wat hij denkt dat er is gebeurd en mijn ouders schrikken daarvan. Mijn vader kijkt boos naar de coach en wilt er op af lopen, totdat mijn moeder hem tegenhoud. 'We gaan aangifte doen Albert.' zegt ze, als ze hem meetrekt de deur uit. 'Dankje.' komt er nog net uit bij mij, terwijl ik dat zeg tegen de ijsmeester. Hij glimlacht vriendelijk.