Ons geheim {Enzo Knol en Myron Koops}

~67

Enzo POV.

De mond van Myron en mij valt open. 'Ingebroken? Wanneer?' vraag ik geschrokken. 'Het was vanmiddag, niet meer dan een uur geleden, dat we een melding kregen.' antwoord de man, net zo verbaasd als ons. Myron slaat haar hand voor haar mond. 'Hebben jullie al iemand gevonden?' vraagt ze, omdat er 3 politie auto's bij staan. 'We hebben een achtervolging ingezet, maar helaas is die mislukt. Van het een op het ander was de dader weg en we konden geen sporen meer vinden.' antwoord de politieman weer. 'I-i-k heb he-em gezien.' zegt de buurvrouw zachtjes, met haar krakerige stem. 'Ik hoo-o-rde zo'n harde knal van b-o-oven komen, maar i-i-k dacht dat jij het was. Toen spron-g die uit het raam en zag ik dat hij ve-e-el spullen onder zijn armen had.' vertelt ze verder. 'Toen he-eb ik de politie gebeld.' We knikken tevreden naar haar. Ik pak mijn sleutelbos en loop naar de deur. Myron loopt mij achterna, totdat we worden tegengehouden door de politie. 'Ik zou jullie graag meenemen naar het bureau.' zegt hij, als hij zijn hand voor zich uit houd. 'Mag ik niet mijn woning bekijken?' zeg ik, licht geïrriteerd. 'Helaas niet meneer, het is een plaats delict, dus mag er niks worden aangeraakt of worden verschoven.' Ik zucht en loop mee met de man. We rijden met ze mee naar het politiebureau en nemen plaats in de verhoor kamer.

'Goed.' zegt een andere politieagent, wanneer die plaats neemt aan de tafel. 'Mijn naam is Jack en ik heb wat vragen voor jullie.' Hij haalt een stapel met papier naar boven en gooit het op de tafel neer. Hij pakt elk papiertje 1 voor 1 en vraagt aan ons of we iets herkennen. Steeds halen we onze schouders op, omdat we niet weten wie we in de foto zien. Dit zijn een paar verdachten die misschien te maken hebben met deze zaak. Ineens laat hij een foto aan ons zien, het is een man met een zwarte hoodie aan. Net als de andere foto's, haal ik mijn schouders weer op. Ineens hoor ik Myron schrikken. 'Ja ik ken deze man.' zegt ze, terwijl ze mij aankijkt. 'Is het Imba?' vraag ik zachtjes. Licht knikt ze haar hoofd. Myron heeft hem natuurlijk 1 keer gezien bij de oliebollenkraam, dit was denk ik niet Imba's bedoeling, maar het is wel gebeurd. 'Wie is Imba?' vraagt Jack. Myron en ik zuchten. Dit is onze kans om het te vertellen, hoe gevaarlijk dat ook is. 

Het notitie boekje van Jack staat vol met onze gebeurtenissen. Nu weet de politie alles, over wat Imba ons heeft aangedaan in Italië, maar ook in Nederland. En Myron heeft ook maar alles vertelt over Lucas. Voordat we het afronden ben ik nog benieuwd naar iets. 'Jack, wat heeft hij allemaal meegenomen?' vraag ik voorzichtig. 'Ik kan beter zeggen, wat niet.' antwoord hij. Ik zucht diep. Alle dingen die er nog stonden, zouden over gaan naar de woning, maar ik denk dat we nieuwe spullen moeten kopen. Jack legt dit bij de rechercheur neer en ze gaan er werk van maken. We knikken, wanneer die heeft uitgelegd wat dit voor ons betekent. Nadat hij opstaat, staan wij ook op en schudden we de hand van Jack. Het moment dat we uit het politiebureau stappen, laat Myron een diepe zucht. Alsof ze al die tijd haar adem heeft ingehouden. 'Het voelt heel raar om alles te hebben vertelt.' zegt ze, kijkend naar de grond. 'Maar het is ook weer zo'n opluchting.' lacht ze. Ik pak haar handen vast en kijk haar in haar ogen. 'Totdat die rechtszaken zijn gesloten, blijven we bij elkaar, waar dan ook. Zo kan er niks gebeuren met ons.' vertel ik haar. Een last lijkt van haar schouders af te vallen en ze glimlacht. 'Doen we.' spreken we af. Ik geef haar een kus en we rijden naar het huis van Myron, want bij mij thuis hebben we nu niks meer.