Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Salondaki yüksek ses, saat ilerledikçe başımı ağrıtmaya başlamıştı. Ayağım ilk burktuğum zamanki kadar kötü değildi ama ayakta durdukça zonklamaya başlamıştı.
Nazlı'nın enerjisine yetişmek imkansızdı. Ne zaman kendimi sandalyelerden birine bıraksam, oynamam için ellerimden tutup ayaklandırıyordu.
Buket ise onun tam tersiydi. Yanımdaki sandalyeden bir an bile kalkmamıştı. Zaten ona ısrar eden de yoktu. Huyunu biliyorlardı, oynamayı pek sevmezdi.
Aslında kalabalık ortamlarda çok görmezdik onu, ama Mehtap'ı hepimiz çok sevdiğimiz için kınasına katılmıştı.
Pelin'in uzattığı vişne suyunu içerken elimi kaldırıp salladım. Artık ayakta duracak mecalim yoktu.
Mehtap'ın yanına gidip karşısına bir sandalye çekip oturdum.
"Ee, anlat bakalım gelin hanım,"
Kırmızı bindallısı ona çok yakışmıştı. Beklediğimin aksine somurtmuyordu. Hatta gülüyordu.
"Ne anlatayım ki Ferah. Hayal gibi, evleniyorum baksana."
Eliyle salonu gösterdi. Yüzündeki tebessüm bana da bulaşırken ben de güldüm.
"İstemiyorum diye ortalığı dağıttığın günleri unuttum sanma. Damada mı tutuldun yoksa, ne bu haller?"
Uzanıp sol dizini dürttüm. Kendi kınasında müstakbel kocasının çekiştiriyorduk.
"Aslında gerçekten evlenmeyi hiç istemiyordum. Daha erkendi benim için. Ama işte Yavuz'u görünce bir şeyler oldu,"
Yüzünü utançla sağ tarafına çevirip ortada oynayan kızlara bakmaya başladı. Dudaklarının kıvrımından güldüğünü görebiliyordum.
"Ne gibi şeyler Mehtap?! Sen bana hiçbir şey anlatmıyorsun, alacağın olsun."
Eniştemin isminin Yavuz olduğunu bile şimdi öğrenmiştim.
