Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
* Kahvaltıdan sonra salonda oturmuş televizyon izliyordum. Bugün canım fırına gitmeyi istememişti. Kendimi yorgun hissediyordum. Annem hastalandığımı düşünse de hasta değildim. Sadece dönem dönem girdiğim, bedensel yorgunluk buhranının içindeydim.
Oflaya puflaya kanalları gezerken Emir yanıma geldi. Gözlerim kısaca ona değdikten sonra televizyona döndüm.
"Abla, iyi misin?"
Gözlerim televizyondayken başımı sallayıp onu onayladım. Bir şeyim yoktu ki!
"Ablaa?"
Uzanıp elini yanaklarıma koyup yüzümü kendisine çevirdi. Öylece ona bakarken, başımı geriye çekerek yanağımdaki ellerinden kurtuldum.
"Bir şeyim yok Emir. Hastaymışım gibi davranmasana!"
Kollarımı göğsümde birleştirip yüzümü çevirdim. Al işte! İzlediğim program reklama girmişti.
Homurdanarak yeniden Emir'e döndüm.
"İşin yok mu senin? Başımda dikilip duruyorsun,"
Başını iki yana sallayıp yanıma oturdu.
"Nazlı abla sabahtan beri arayıp duruyor. Ulaşamamışlar sana,"
Elimi cebime doğru attım ancak eşofmanımda cep yoktu ki.
Geriye çekilip bana şöyle bir baktı. Ben de o sırada dağılmış saçlarımı düzeltmeye çalışıyordum.
"Seni kendine getiriyorum abla."
Ağzımı tekrar açacağım esnada telefonu çaldı. Cebinden çıkardığı telefonun ekranına baktıktan sonra bana uzattı. Elinden aldığımda Nazlı'nın aradığını gördüm.
Derin bir nefes alıp aramayı cevapladım.
"Efendim?"
"Sonunda Ferah abla! Sabahtan beri arıyorum, çok merak ettim seni."
Dudaklarım minik bir tebessümle kıvrıldı. Gözümün içine bakan Emir'le duraksadım. Kaş göz işareti yaparak salondan çıkması için uyardım. Kız kıza telefon konuşuyorduk, yüzüme baka baka bizi dinleyecek değildi ya.
