Selamlar🎀 Uzun süre oldu biliyorum ama ancak düzenleyebildim. Kitap +250k'ya doğru gidiyor, çok teşekkür ediyorumm🎈
Umarım bu bölümü de severek okursunuz. Okulun ilk gününde başarılar. Vee keyifli okumalar ✨ *
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
* Dudaklarının arasına sıkıştırdığım kocaman lokmayı zar zor çiğnemeye başladı. O sırada kaşlarını çatmış, benden konuşmamı bekliyordu. Benim belki dakikalarca çiğneyebileceğim şeyi on saniye içinde yutmuştu. Gözlerim arabanın içinde dolaşırken kendimi kurtaracak bir şey arıyordum. Yoksa bu adam beni sorularıyla fena terletecekti.
"Kaçamazsın, bakma boşuna öyle. Şimdi bana her şeyi baştan anlatıyorsun!" Elinin tersine dudaklarını bastırarak sildi. Elim kucağımdaki poşete meyillendiği sırada benden önce davranıp poşeti aldı. Arka koltuğa fırlatır gibi atmıştı. "İçinde yemek var, n'apıyorsun?"
Cık'ladı. "İçinde yemek değil, susturucu var bence. Değil mi güzelim? Dara sıkışınca ağzımı dolduracaksın yine ama, yok öyle. Yemezler!" Kendimi tutamadan gülmüş bulundum. Belki o da gülerdi de ortam yumuşardı. Yoksa bu gidişle Turan'ın cenazesi yakındı.
Ancak tahminimin aksine o, gülmedi.
"Macit bak, ben gerçekten yalan söylemeyi istemedim. Ama,"
"Ama?"
Ama'sı yoktu işte! O an gerçekten ne diyeceğimi bilememiş, belki de çekinmiştim ondan. Bilmiyordum. Arabanın içinde öylece beklerken daralmıştım. Camları dâhi kapalıydı. Aklıma gelenle kapıyı açarak bir çırpıda indim. Allah'tan arabayı durdurunca kapıları kilitlememişti.
Peşimden onun da indiğini duydum. "Ferah bekler misin! Nereye gidiyorsun, alt tarafı olan biteni anlatacaksın. Ne var bunda? Seni korkutacak ne dedi o şerefsiz?!"
Ellerimle önüme uçuşan saçları çekiştirdim. Okula yaklaşmıştık ama ne yazık ki böreklerim arabada kalmıştı. Ben saçma sapan şeyler düşünürken arkamdan yetişerek kolumu tuttu.
"Lütfen..lütfen anlat. Sana söz veriyorum korktuğun hiçbir şey olmayacak. Seni en çok ben koruyacağım! Duydun mu?" Bakışları o kadar duygu yüklüydü ki, inanamadım. Beni bu kadar mı önemsiyordu?
Kollarımdaki eliyle birlikte omuzlarımı düşürdüm. "Anlatacaklarım bu kadardı zaten. Sadece söylemeye çekiniyorum. Anla beni lütfen,"
Üst kolumda olan ellerini hareketlendirerek yatıştırır şekilde sıvazladı. "Neyden çekiniyorsun? Eğer bana gerçekten olup biteni anlatmazsan, istediğin şeyleri açıklamazsan daha kötü hissedeceksin. İşler sarpa sarmadan konuşalım, hadi güzelim."
Dudağımı ısırarak gelmekte olan titremeyi durdurmaya çalıştım. Aksi halde dolan gözlerime birazdan titreyen alt dudağım da eşlik edecekti. "Çok utanıyorum ama yemin ederim benim bir suçum yok. Kendi kendine gelin güvey olmuş, ben 'hayır' deyince de seni karıştırdı işte olaya,"
