Bu kadar okunmayı hayal etmiyordum bu kitaba başlarken. İyi ki varsınız. İyi ki yorumlarınızla destek oluyorsunuz🧡 Çokça sevgi, en çok sevgi SİZE! 🧡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
* Aradan geçen bir haftada iki defa daha spora gitmiştik. Bir aydan fazla gidemeyeceğimi biliyordum. Bakalım ne zaman pes edecektim?
Havalar değişmeye başlamış, sonbahar gelip çatmıştı. Gündüzleri ılık geçse de akşam hava soğuyordu. Hatta rüzgar bile çıkıyordu. Üstüne hırka almadan çıkan birini kesinlikle çarpardı bu hava.
Haftaya okul açılacaktı ve kızların hepsi okula gidecekti. Ben de kış için kendi planlarımı oluşturmaya başlamıştım.
Elimdeki çay bardağını önümdeki masaya bırakıp geriye yaslandım. Balkonda, gecenin bir vakti tek başıma oturuyordum. Serin havayı soluyarak ciğerlerimi şişirdim. Hırkamın içinde kalan elimi kaldırıp gökyüzüne uzattım. Minicik yıldız vardı. Tek bir tane. Parmağımın ucuna denk getirip sever gibi yaptım. Sanki okşuyor gibi.
Telefonumu çıkarıp tek başına olan asil yıldızın fotoğrafını çektim. Çektiğim fotoğrafa bakarken üstten gelen bildirimle direkt karşı eve kaydı gözlerim. Henüz ne yazdığını bile okumadan, adını görür görmez penceresine bakmıştım.
Tahmin ettiğim gibi camın arkasında durmuş bu tarafa bakıyordu. Elimdeki telefona dönüp mesajını açtım.
Kimden; Macit: -Yıldızlara dokunmak imkansızdır. Bunu bilmiyor musun? (00:8)
Dudağımın kenarı kıvrıldı. Ona neydi? Belki ben avuçlarıma bile alabilirdim.
Siz: -Hayal kurmak bedava. Hem neden imkansız olsun..? Ben dokundum. (00:10)
Az önce parmağımın ucundayken çektiğim yıldızın fotoğrafını da işaretleyip mesajı yolladım. Ardından başımı kaldırıp ona baktım. Mesajımı okuyuşunu, tebessüm edişini, sonra telefonu kaldırıp bu tarafa tutuşunu gördüm.
Yaptığı şeyi anlamaya çalışırken elimdeki telefonun ışığı tekrar yanıp söndü. Açık olan ekranda yakınlaştırılmış şekilde fotoğrafımı gördüm. Fotoğrafımı çekip bana atmıştı. Üstüne tıklayıp büyüterek yüzüme zoom'ladım. Ne olduğunu anlamaya çalışan bir ifadeyle ona bakmıştım. Bu şapşal halime gülüp yüzümdeki gülüşle ona döndüm.
"Bu ne?"
Dudaklarımı ve ellerimin eş zamanlı hareket ettirerek anlamasını sağladım. O konuşmak yerine mesaj attı.
Kimden; Macit: -Dokunmanın imkansız olduğunun bir kanıtı.
