Yeni bölüm alarmııııııı! Oy ve yorum vermeyi unutmayın :) Sınır bölümün sonunda yazıyor. İyi okumalar 💕
Bölüm fotoğrafı; 👇🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
** Dün gece kızlar gittikten sonra fazla oyalanmadan yatmıştım. Sabah sekiz gibi uyandım. Odanın içi o kadar karanlıktı ki, sanki hâlâ güneş doğmamış gibiydi. Yan taraftaki telefonumu alıp saatin altındaki hava durumuna baktım. Bulutlu ve yüzde yüz yağmurlu bir gün. Harika.
Zar zor yataktan kalkıp perdeyi açtım. İncecik yağmur yağıyor, değmedik tek bir yer bırakmıyordu. İçeriden gelen tıkırtılarla annemlerin de kalktığını anladım. Dışarıya son kez baktığım sırada karşıdaki binadan çıkan kızları gördüm. Üçü de her gün sözleştiği gibi büyük kavak ağacının altında toplandı. Kısaca bir şeyler konuştuktan sonra şemsiyelerini açarak sokaktan çıktılar. Okula gidiyorlardı biliyordum ama böyle yağmurlu bir havada Macit onları mutlaka arabayla bırakırdı.
Şimdiyse kendileri otobüsle gidiyordu. Aklıma bin bir türlü şey gelirken, mantıklı tek bir şey düşünememiştim. Gözlerimi ovuşturarak iyice ayılmaya çalıştım. Parmaklarıma değen kuru cildimle henüz yüzümü bile yıkamadığımın farkındaydım. En iyisi günüme normal bir şekilde başlamak, ardından merakımı giderecek kişiyi bizzat aramam gerekecekti.
Evet, en sakin ve mantıklı olanı buydu.
Pijamalarımı çıkarıp kalın, ayak bileklerime kadar uzanan, açık gri triko elbisemi giydim. Ayaklarıma çorap giydikten hemen sonra odadan çıkıp banyoya geçtim. Saçım da dahil olmak üzere tüm işlerimi halledip çıktım.
Elbisenin boğazlı kısmında parmaklarımı gezdirerek mutfağa girdim. Herkes toplanmaya başlamıştı.
"Günaydın," dedim. Ufak mırıltılarla cevap vererek kahvaltıya başlandı. Mutfaktaki çatal ve çay kaşığı sesleri, çaydanlığın ocakta fokurdama sesiyle birlikte ortama hakim olmuştu. Başka kimseden çıt çıkmıyordu çünkü.
Emir hızlı bir kahvaltının ardından ilk kalkan oldu. Onun peşinden babam da kalkarak evden çıktılar.
"Ne oluyor, bu sabah hepinizde bir şey var gibi," Çayımdan bir yudum alıp arkama yaslandım. Yemeyecek kadar iştahım yoktu.
"Havalardandır. Baksana şu mutfağın haline. Üç tane lamba olmasına rağmen hâlâ loş. Baban da uyanamadı herhalde," dedi annem. Ardından omuzlarını hoplata hoplata güldü. Emir zaten oldu olası sabah uyanmayı hiç sevmezdi. Daha doğrusu erken uyanmayı.
Teyzem de annemle gülerek kahvaltısına devam etti. "Bugün gelecek misin yeğenciğim?" Ona hiç de gerçekçi olmayan bir gülüş atarak başımı salladım.
Kahvaltı sofrasını topladıktan sonra üstüme ceketimi alıp teyzemle birlikte annemle vedalaşarak evden çıktık. Gözüm karşımızdaki binaya kayıp duruyor, yanımda bana bir şeyler söyleyen teyzeme odaklanamıyordum.
