Parajsë e pafund

24

Pjesë shtesë sot❤️
Dedikuar alidazagani123 💙

-Kam ndier kaq shumë mall për ty, - i tregoi midis lotëve ndërkohë që dy duart e tij u vendosën në faqet e saj dhe sytë e vështronin butësisht. -Të kam shkruar aq shumë letra, ndërsa ti asnjë përgjigje nuk më ktheve. Gjatë gjithë kësaj kohe kam menduar se të kishin lënduar.

Zëri i thyhej herë pas here dhe ngashërima të vogla i dilnin prej buzëve. Ç'lehtësim që po ndiente në ato momente, ç'gëzim të marrë që kishte mundësi ta prekte, ta përqafonte dhe ta puthte sërish.

-Më fal, nuk e dija se do ishe shqetësuar kaq shumë.

Ai e puthi ngadalë në buzë për të ndaluar të qarat e saj, pa e ditur se sa netë ajo kishte vuajtur dhe kishte derdhur lot vetëm për të.

-Më mbërritën vetëm dy prej letrave të tua dhe nuk pata kohë të ulesha e të të ktheja përgjigje. Nuk ka për të ndodhur e njëjta gjë herë tjetër, të premtoj.

-Dua të më premtosh se nuk do shkosh më në luftë, - iu lut akoma pa e mbledhur veten prej ardhjes së tij.

I dukej sikur ai do zhdukej nëse ajo bënte vetëm një hap larg, sikur ëndrrat do bëheshin realitet dhe atëherë s'do kishte kurrë mundësi për ta përqafuar si në atë moment.

-Mos mendo më për luftën. Të kam sërish pranë, kjo është më e rëndësishmja.

Ai mbështeti kokën në supin e saj teksa e shtrëngonte fort pranë vetes dhe i linte puthje në qafë.

-Nuk e ke idenë sa më ke munguar.

Ajo ia mbështolli qafën me dashuri, më në fund e çliruar nga ajo dhimbje që e kish shoqëruar për disa javë rresht. Tashmë e kish pranë dhe asnjë e keqe s'kishte për ta gjetur.

-Duhet të të them diçka, - pëshpëriti sy mbyllur, e kënaqur në prekjen e tij që do donte të zgjaste më shumë, por lumturia për fëmijën nuk e linte të qetë pa folur.

-Çfarë?

Ai lëvizi pak kokën që ta shihte në sy, ndërsa Adalena qeshi si fëmijë, tepër e emocionuar për atë moment të tillë.

Ia kapi dorën dhe ia vendosi në bark, atje ku po rritej fëmija i tyre, fryti i dashurisë së pastër.

-Do bëhesh baba, Delion, - i tregoi ndërkohë që buzëqeshja s'mundej t'i ikte prej buzëve.

Shihte fytyrën e tij të ngrirë dhe vetëm qeshte teksa lotët i feksnin në sy si diamantë.
Filloi t'ia vinte re ndryshimet e ngadalta: një buzëqeshje po i krijohej në buzë ndërkohë që Adalena për herë të parë vështroi atë mashkull të fortë të prekej aq shumë sa sytë t'i mbusheshin me lot.

-Adalenë....

Zëri i doli i ulët, tejet i dobët, por kjo nuk e pengoi që të kapte fort trupin e saj dhe ta ngrinte lart si ta kishte pendë, pastaj t'ia puthte butë buzët dhe ta mbante në krahë për një kohë të gjatë.

-Ndihem mashkulli më me fat në botë.

Do të donte ta kishte mbajtur ashtu për një kohë të gjatë, të kompensonte gjithë ato ditë që nuk ia kishte ndier lëkurën e nxehtë dhe nuk kishte pasur mundësi ta shihte, por një trokitje tjetër në derë, tashmë me të vërtetë prej shërbyeses, i ndau prej njëri-tjetrit me pahir.

Ajo i njoftoi se darka qe bërë gati dhe të tjerët po i prisnin. Kur shkuan, vunë re se kishte ardhur edhe Eleonora si ta dinte se çfarë kishte ndodhur.

Kaluan mbrëmjen më të gëzuar që kishin pasur ndonjëherë. Delionin e pati afër çdo moment dhe dora e tij për asnjë çast nuk u shkëput prej të sajës. Shtëpia filloi të merrte menjëherë atë gjallëri që kishte munguar për afërsisht dy muaj, atë ngrohtësi që askush tjetër nuk dinte ta falte.