Parajsë e pafund

39

"Gjermanët na krijuan kurth. Kemi pësuar shumë humbje."

Leximi i dy rreshtave bëri që të shtrëngonte buzët fort për të mos nxjerrë asnjë pasthirrmë, sidomos në ato momente që nuk ishte vetëm. Në krahun e saj të djathtë qëndronte Sharlota, në të majtin Alberti, në kolltukun përballë Eleonora me Eloizën, dhe herë pas here Xhorxhi që herë dilte e herë hynte në dhomë duke lënë gjithë dyert hapur.

-Oh Zot, - dëgjoi Sharlotën të thoshte e frikësuar kur mezi kishte arritur t'i lexonte fjalët në letër. -Oh Zot i madh, - përsëriti sërish e tronditur.

-Çfarë ndodhi?

Eleonora u ngrit menjëherë prej kolltukut dhe para se të merrte letrën që po dridhej në dorën e Adalenës, mbushi një gotë me ujë për Sharlotën.

-Mundem?

Adalena e la fletën e papeshë në dorën e zgjatur të Eleonorës.
Vetëm dy fjali. Dy fjali të mallkuara. Asgjë më tepër. Asgjë për gjendjen e tij, nëse ishte mirë apo ishte lënduar, nëse do vonoheshin për një kohë të gjatë apo do ktheheshin shpejt, nëse kishin nevojë për ndihma të tjera apo jo. Asgjë.

U ngrit prej vendit ku qe ulur dhe ashtu, me atë shprehinë e ftohtë dhe të ngurtë në fytyrë që fshihte gjithë frikën që ndiente, shkoi pranë Dorenit që po flinte te karroca në cep të dhomës. Ndoshta vetëm shikimi në fytyrën e tij të paqtë dhe sytë e mbyllur mund t'ia hiqnin tmerrin që ndiente përbrenda.

-E parandjeva se do ndodhte diçka e tillë, - tha Alberti duke psherëtirë rëndë, siç dukej tepër i shqetësuar për gjendjen në të cilën ushtria britanike ndodhej.

Dhe Adalena atëherë u sigurua plotësisht që gjendja ishte me të vërtetë keq. Nëse një kolonel që kishte qenë shumë herë në luftë kishte një qëndrim të tillë, atëherë ç'mund të pritej prej saj?

-Zoti qoftë me britanikët.

Mërmërima e frikësuar e Eleonorës mezi arriti të shkonte deri në veshët e të pranishmëve. E përsa i përket Eloizës, asnjë fjalë nuk dëgjuan prej gojës së saj. Vetëm sa shtrëngoi letrën fort në dorë dhe Adalena vuri re se lëvizi buzët si të ishte duke u lutur apo duke folur me veten.

-Shpirt, eja këtu, - i tha të birit që, ashtu siç kish bërë për më tepër se njëzet herë, u fut në dhomë me nxitim me mendimin se po imitonte një aeroplan.

Ai i shkoi pranë dhe Eloiza e shtrëngoi fort në krahët e veta, si të kishte frikë se e keqja do arrinte deri te ta e do mund t'i ndante.

-Po nëse nuk ia dalin? Nëse gjermanët arrijnë t'i mundin?

-Mos mendo menjëherë të keqen Sharlotë. Qetësohu. Delioni di se çfarë të bëjë, së bashku me gjeneralin do ta udhëheqë ushtrinë siç duhet.

-Biri im, - vazhdoi ajo me të sajën, pa e fshehur aspak faktin se frika i kish shkuar deri në palcë.

Adalena s'foli më. Mori në krahë djalin që kish filluar të qante dhe po e tundte ngadalë, e lumtur me faktin se mjaftonte t'i këndonte disa herë një ninullë para se gjumi ta zinte sërish.

Mbajti sytë ngulur jashtë dritares, atje ku hapej një qiell i kaltër madhështor që nuk linte aspak përshtypjen se diku, kilometra larg tyre, një luftë e ashpër po ndodhte. U tret vështrimi i saj në paanësinë e frikshme. Jetonte nën të njëjtin qiell bashkë me miliarda njerëz të tjerë. Çka po shihte ajo, s'ishte duke e parë dikush tjetër. E çka po përjetonte një tjetër, ajo as që ia kish idenë.

-Qielli sheh shumë, - i mërmëriti vetes mendueshëm para se të shihte fytyrën e vogël të Dorenit e të hiqte mallin e Delionit, se djali kish marrë të njëjtën ngjyrë sysh si i ati, atë ngjyrë që e përhumbte Adalenën.