Other Story 🍁/Sasusaku Fanfiction [TAMAMLANDI]

Special Episode 4

Aralık perdeden sızan gün ışığı göz kapaklarıma vurduğunda rahatsızca kıpırdandım.

Derin bir nefes almaya çalışsam da bedenimi bir mengene misali sıkmış olan kollar yüzünden alamamıştım.

Omzumdaki ağırlığın yeni yeni farkına varırken Sasuke-kun'un arkadan bana sarıldığını ve sıkıca beni kendisine bastırdığını fark ettim.

Gülümsedim ve kendime biraz daha yer açabilmek adına kıpırdandım.

Tabii milim kıpırdamamıştı ama sorun değildi.

Onun sıcaklığını hissetmek her şeye bedeldi.

Bedenimi ona döndürdüm ve uyurken bir süre onu izledim.

Onu bu şekilde masumca görmek bana farklı hissettirmişti.

Sanki küçük Sasuke yanımda uyuyordu.

Geçmişte olanları düşünürsek bu oldukça ironikti ama bir yanım onun içinde hala o masum çocuğu taşıdığını biliyordu.

Tabii o çocuğu kaybetmemesi Naruto'nun sayesindeydi.

Elimi yanağına götürüp okşadım.

Bu dünyada benim için özel olan tek kişi buradayken başka ne isteyebilirdim ki?

Kolunu yavaşça bedenimden kurtardım ve kollarımı iki yana açıp gerildim.

Bir süre gözlerimi kapatıp gece Sasuke-kun sayesinde geçirdiğim güzel uykuyu düşündüm.

Ve yataktan kalkıp banyoya gittim.

*************

"Kendinizi çok yormayın, ağır işlerden kaçının ve ilaçlarınızı düzenli kullanmaya özen gösterin.Eğer bunları yaparsanız kısa sürede toparlanacağınıza eminim."

Torununun koluna girmiş gitmeye hazırlanan yaşlı kadın bana bakıp gülümsedi.

"Teşekkürler kızım."

Gülümsedim.

"Ne demek."

Torunu da bana gülümsedikten sonra hastane çıkışına kadar onlara eşlik ettim.

Kapıdan çıktıklarında el salladım ve odama dönmek için içeriye girmeye hazırlanırken güneşin tatlı yakıcılığı yüzüme vurdu.

Bir süre girişte durup gözlerimi kapattım ve baharın güzel havasını içime çektim.

Neredeyse öğle arasını geçmişti.

Yemek yiyememiştim ama hastalarımla ilgilenmekle kıyasla çok da önemli değildi.

Onların sağlığı ve mutluluğu hastanede çoğu zaman dayanma sebeplerim arasındaydı.

Hastanenin geniş holünden içeriye girmek üzereyken duyduğum acı dolu çığlıkla aniden arkama döndüm.

Holdeki herkes benim gibi sesin geldiği yöne bakarken kaşlarım çatıldı ve danışman masasındaki kıza benimle gelmesini ve diğerinin de Tsunade-sama'yı aramasını istedim.

Son hızda acil koridorunu geçerken insanları olabildiğinde uzak tutmaya çalışıyorduk.

"Neler oluyor, Sakura-san?"

Arkamda korkuyla ilerleyen danışman kıza baktım.

"Endişelenecek bir şey yok, tatlım. Bir komplikasyon olabilir ya da hasta ameliyat sırasında uyanmış bile olabilir."

Bu hem onun için hem de kendimi rahatlatmak için söylediğim seslerdi.

Yumruklarımı sıkıp sakinleşmeye çalıştım.