Şuraya yahut yukarıya ne zaman görsel eklesem kalitesi güzel olmasına rağmen buraya koyunca görüntü kalitesi düşüyor, nedenini bilmiyorum ama bu durum can sıkıcı.
Bölümü tamamen buraya bıraktığım şarkıyı dinleyerek yazdım, umarım beğenirsiniz.
The Plot In You - Feel Nothing
KEYİFLİ OKUMALAR!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌿
Eminim herkesin hayattan beklentileri fazla yüksektir. Acı gerçek şu ki hiç bir zaman en büyük hayalinizi tamamen gerçekleştiremezsiniz.
Hüzün, ondan fazla korkuyorlar, ama o bizi en çok canlandıran şeydir. Ölüm, onu defalarca tattım.
Ama artık onu tatmaktan sıkıldım. "Anna dur!" durmayacaktım. Duramazdım. Elimdeki demiri aldığım gibi ahşap kapıya geçirdim. Bir daha, bir daha, ve bir daha. "Açsana kapıyı! en yakın dostun geldi." Bağırışlarım zihnimde bomba etkisi yaratıyordu. Demiri kapıya bir kere daha vurduğumda koluma dehşet verici türden bir ağrı girdi. Bunca zamandır hastanede yatmamın sebebi oydu.
"İiiireeeeemmm," İrem'di. Hayatımı emen kadının adı, İrem'di. Elimdeki uzun demiri yere attım ve diğer elimle kapıyı yumruklamaya başladım. "Anna son kez diyorum, SAKİN OL." Lavin'in sesi kulaklarımdan içeriye girdiği an durdum. Elim kapıyla temas halindeyken dehşete bulanmış gözlerimi Lavin'e çevirdim. "Yeterince sakin değil miyim?" Gözlerimi kapıya tekrar kenetledim. Ve daha hafif vurdum kapıya. Sakin olmamı mı istiyorlardı, öyle olsundu. Daha güzel konuşmaya çalıştım.
"İrem... Rica etsem.. Kapıyı, AÇAR MISIN?" Kapının tahtasına koymuş olduğum elimi tutup beni kendine döndüren Lavin'e bakacakken korkan gözlerinden Lavinya'nın geldiğini anladım. Ben ise donuklaşan gözlerimi durduramıyordum. Bu gözler, insanları benden kaçırıyordu. "Derin bir, nefes almaya ne dersin güzelim?" benim nefeslerim zaten derindi. Ben zaten sakindim. Ben zaten kendimi tutuyordum.
Neden kimse bana inanmıyordu?
Tamam, karşımda kimin olduğunu unutmamalıydım, normalde olsa bağırışlarımdan ağlardı ama ilk defa ağlamıyordu. Lavin neyse, Lavinya'ya kırıcı tek bir şey söylersem bile kendine zarar veriyordu. Sakinim, sakinim...
Sayı say. Tamam.
Bir, iki, tamam sayı sayacağım kendine gel tamam. Bir iki üç.
Daha yavaş Anna. T- tamam.
Lavinya'nın korkudan büyümüş mavi gözlerine bakıp içimden ona kadar saymaya çalışırken o sağ eliyle kolumu sıvazlıyordu. Derin bir nefes aldım. Tamam daha sakin olacağım, öyle olması lazım, tamam evet. Bir, iki, üç, dört, kapı yavaşça açıldığında normale dönen gözlerim direk kapıya döndü. Kaşlarım keskin türden çatıldı. Bedenim istemsizce kontrolü kaybederken onun kahverengi gözleriyle karşılaştım.
