Miskin bir haz, rahmimin duvarlarını kaplayan baskın kokusu, kendi kokumu bastıracak kadar üstündü.
Elleriyle rahmime ağlarını ördü.
O ve ben, bizdik.
Şehvetin diğer adı.
Şehveti biz doğurduk.
Yasaktı. Acımasızdı. Katildi. Merhametsizdi. Mesafeliydi...
Ve lütfen bölüm sonu da iyi kalmaya devam edip beni ve bazı kişileri sövmeyin. 🤫
Bir de boş yorum yazmayın diye uyarmıştım geçen, tekrar söylüyorum bol yorum atmanız kitabım için güzel bir şey ifade etmiyor. Boş yorum yapmayın, bırakın kalsın sınır elbet geçilir.
🕷️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖤
Güneşin yüzümü yaktığını ve izlerini çoktan bıraktığını bilerek inledim. Başımı yere eğmeden sızlayan gözlerimi açıp kapadım. Ciğerlerime çektiğim nefes bile zahmetli gelmeye başlamıştı artık.
Başımı dik tutmak için ekstra verdiğim bir güç vardı. Çünkü boğazımda tel örgüden bir tasma vardı. Boğazımdan çeneme kadar uzanıyordu. Yanlış bir hareketimde tek örgünün uçları boğazıma batacaktı. Uçlarında keskinleştirilmiş demirler vardı. Birisi ölsün diye yapılmış olduğu besbelliydi.
Ona ait olan ve ailemin de yaşadığı evin arka bahçesinde güneşin alnında duruyordum. Tam bir gündür. İçimi serinleten bir yudum suyu içmemiş midemi bile doldurmamıştım.
Gerçekten ölmek için son saatlerim vardı sanki.
İki yanımda duran kazıklar direk gibi başımda dikiliyordu. Ellerim onların gövdelerine bağlı halatlarla mahsur edilmişti.
Her şeyi geçtim. Açlığımı susuzluğumu ama uykumu geçemedim. Bir gündür gözlerim aralıktı ve uykudan bayılmak üzereydim.
Güneş tepemden biraz aşağıya doğru kaymış durumdaydı ama bu bile bende bir fark etmedi. Ten rengimin bir iki ton attığını biliyordum.
"Defol buradan,"
Bana yaklaşan ayak seslerinin önünü kesmek istedim. Ama burada benim sözüm geçmiyordu. Önüme geçip duran bacaklara baktım. Ablama ait olan bedene sıkıntıyla bakıp dişlerimi sıktım.
"Seni böyle görmeden günümü boşa geçirmiş gibi hissederim Hande. Beni bundan mahrum etmeyeceksin değil mi?"
Boynumu hareket ettirmemeye dikkat ederek gözlerimi yukarı kaldırdım. Ona dik dik bakmam ne kadar sinirli olduğumu görmesini sağlıyordu ama o bunu görmemiş gibi uzun tırnaklarını uzatıp başıma dokundu.
" Bana öyle bakma kardeşim, bu hale gelmemizin sebebi sendin ben değilim. Eğer kocamın altına yatmasaydın bende kardeşimi buradan kurtarmış olurdum."
Saçlarına dokunan elini kırmak istedim. Yeşil gözlerimde oluşan öfkeli tutamları görüp daha da okşadı saçlarımı.
