Korhan ve Emre bugün ikinci defa el ele evden çıktılar. Annelerin evi yakın olduğu için yürüyerek gideceklerdi. Hava sabaha göre daha ısınmıştı. Emre sessizce yürürken Korhan başını eğerek yüzüne baktı.
"İyi misin?"
"Evet... Merak içindeyim biraz da heyecanlıyım."
"Her birini sana anlattım. Farklı biri karşına çıkmayacak."
"Biliyorum ama..."
Emre'nin dudağını kemirmesinden göründüğünden daha heyecanlı olduğunu anladı. Kolunu omzuna dolayıp kendine çekti.
"Seni seviyorum, bunu düşün sadece."
"Şu an elimde bir o var zaten."
Köşedeki çiçekçiden çiçek almak isteyen Emre hemen dükkâna yöneldi. Renkli bir buket yaptırıp dışarı çıktılar. Birkaç blok sonra gelmişlerdi. Kapıda bukete sarılan kadın derin bir nefes aldı.
"Sakinleşmeni bekleyelim mi?"
"Çok beklersin, en iyisi bir an önce içeri girmek."
Korhan gülerek kapıya yöneldi, zile bastı. Emre olmadık zamanda çalan telefonunu söylenerek çantasında arıyordu. Sonunda bulduğunda Olcay'ın aradığını gördü. Aslında tam da bu anda onunla konuşmalıydı. İlk cesaretlendiren, kalbini dinlemesini söyleyen oydu. Biraz daha cesarete ihtiyacı varken yine kurtarıcı oldu.
"Olcay arıyor."
"Tamam, konuşman bitince çıkarız."
"Sen çık, ben arkadan gelirim."
"Beklerim güzelim."
Emre eliyle gitmesini işaret ederek telefonu cevapladı. Kuzeninden güç almak istediğini anlayan Korhan "Birinci daire" diyerek içeri girdi. Kapıda annesi ve babası bekliyordu. Yarım saat önce tüm aile toplanmıştı. Her birinde farklı bir merak vardı. Kimsede en ufak bir bilgi kırıntısı olmadığı için cevap bulamıyorlardı. Volkan birkaç defa cam kenarına gidip etrafa bakınmış fakat kimseyi görememişti. Sahra ve Hayal yan yana oturmuş sohbet ederken babaanne de arada onlara katılıyordu. Nurten haber aldığından beri oturmamıştı. Kapı çalınca da ilk fırlayan o olmuştu. Şimdi ise oğlunu kapıda yalnız görünce arkasına baktı.
"Nerede?"
"Telefon geldi, aşağıda... İçeri girebilir miyim?"
Korhan salona girdiğinde herkes ayakta bekliyordu. Nerede soruları ardı ardına geldi.
"Hadi oturun artık, konuşması bitince gelecek."
"Ay oğlum bari adını söyle, çatlattın bizi."
"Adı Emre, anne..."
Odada derin bir sessizlik oluştu. Tüm gözler Korhan'ın yüzünde birleşti. Korhan gülmemek için dudağının içini parçalamaya başladı. Emre'nin en büyük eğlencesinin neden ismine verilen tepki olduğunu şimdi anlıyordu. Akın yanında oturan Volkan'ın kulağına eğildi.
"Emre mi dedi?"
"Yok, Emine dedi"
"Emin misin?"
"Olmalıyım"
Nurten Hanım'ın eli göğsüne gitti ve hafifçe daireler çizerek ovdu. Yanlış duyduğunu düşünmek istiyordu.
"Adı ne dedin oğlum?"
"Emre"
Akın tekrar arkadaşına sokuldu.
"Emre demiş"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİME PEMBE KATTIM (Tamamlandı)
RomanceDüz bir çizgide giden hayat sıkıcı olurdu. Bu söze istinaden Volkan hayatı boyunca sıkılacak zaman bulamadı çünkü ne çıktığı ne de indiği yokuş bitti. Omzundaki tozları silkeleyip önüne bakmayı tercih etti. Aşkın her halini sevdi ama bir gün karşısı...
