İsmim, kaderim
Ben Hicran..
Ayrılığın en güzel gerçeğiyim...
~
Ayrılık beni hapsine alırken bu kez bu kadar canımı acıtacağını bilemedim.
Ben yapamam
Korkuyorum!
Daha kendimi babamın öfkeli bakışlarından koruyamazken, o heybetli adamdan çok korkuyo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sınır oy:65 Yorum :100
~
Sorun yağızın o kalabalığın içerisinde dikkat çekici kişi olmasıydı.
Sorun kendini her an tehlikeye atabilecek kapasitede olmasıydı.
Sorun başlıca benim Kocamın ta kendisi
Yağız marandı...
Ödüm kopmuştu onu öyle görünce. Canım bedenime ağır gelmişte,beni terk etmek ister gibi zulm eder olmuştu o anlarda.
O anlar aklıma üşüştükce titrek bir nefes bile bedenime fazla geliyordu.
Ben neye şahit olmuştum öyle?
Silah sesi yankılanmış ve yağızı fark etmiştim.
Ama asıl farkettiğim şey yağıza doğru savrulan bir kol ve ucundaki bıçakdı.
Her şey bir anda gelişmiş, ne olduğunu anlayamadan yağız o kolu tuttuğu gibi ters çevirip kırmıştı.
Kırıldığına emindim.
Ya fark edemeseydi?
Dizlerimin bağı çözülmüşdü resmen.
Etraf bir anda buz kesmiş,bütün sesler geriye çekilerek yok olmuştu.
Yağızın gözlerindeki o öfke hepsini köşesine sindirmişti.
Adamın kolunu kırmakla kalmayıp,yüzünü asfalta ard arda vurduğunu gördükten sonra dayanamayarak bedenimi ters çevirmiştim.
Dakikalar geçtikçe onun küfürlü sözlerinin azaldığını biraz sonrasında ise kendini zar zor sakinleştirerek yanıma gelişine şahit olmak bedenimi fazlası ile kasmıştı.
