İsmim, kaderim
Ben Hicran..
Ayrılığın en güzel gerçeğiyim...
~
Ayrılık beni hapsine alırken bu kez bu kadar canımı acıtacağını bilemedim.
Ben yapamam
Korkuyorum!
Daha kendimi babamın öfkeli bakışlarından koruyamazken, o heybetli adamdan çok korkuyo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçimi saran bir acı, bir öfke, bir yıkılmışlık hissi ve bundan çok fazlası vardı.
Gözlerim içimdeki bütün duyguları yansıtıyormuydu bilmiyorum ama gözlerim kime çevrilse gözlerini benden kaçırıyorlardı. Sanki bütün konak gerçekler ile sessizliğe bürünmüştü. Yada artık bir sözü bile kaldıracak gücüm kalmamıştı.
Kan davası..
Neyin kan davasıydı bu böyle? Kocam dediğim, sevdiğim adamla bu güne kadar bir yalanın içindemi evli kalmıştım. Neden benim hiçbir şeyden haberim yoktu?
Düşünceler kafamı allak bullak ediyordu. Berivan anneme döndüğümde acı içinde ağladığını fark ettim.
Sevdiğim insanlar şu zamana kadar bana hiçbir açıklama yapmamıştı.
O an beynime üşüşen düşünceler ile irkildim. Tezgaha yaslanma ihtiyacı hissettim.
Özür dilerim kızım..
Aslında en başından beri herkez farkındaydıda bir ben fark edememiştim. Mutfakta onun keskin ve tok sesi yankılanırken yüzünü görmeye hazır olmadığımı hissettim
Yağızdan bunların yalan olduğunu, gerçek olmadığını söylemesini istiyordum ama bir yandanda kabul edemediğim gerçekleri onun gözlerinden görecek olmam canımı yakıyordu.
"ne oluyor burada?" Az önceki topluluğun hepsi onun keskin sesi ile mutfağı terk ederken Berivan anneme bakındı. "ne oluyor burada ana?"
Hiç bakmadım yüzüne duyduklarım halen beynimde çınlıyordu sanki. Gözlerim nesrini bulduğunda yağızın öfkesinden ne kadar korksada diyerleri gibi susma taraftarı değildi. "Hicran'ın bazı gerçekleri öğrenmeye hakkı vardı. Onu konuşuyoruz"
O an gözlerinin ağırlığını bedenimde hissettim gözlerimin içi acı ile yanarken canım yansada tam gözlerinin içine baktım. Göz yaşım bedenimi terk etti ama gözlerimi o sert çehresinden çekmedim. Bana bir açıklama yapmak zorundaydı. "çıkın dışarı!"
Sözleri ile bir adım öne atıldım. "neden dışarı çıkıyorlar? Benim bilmediğim gerçek ne yağız ağa"
Duymaktan delicesine korktuğum gerçekleri belkide şimdi öğrenecektim. Nesrin korku ile mutfaktan ayrılırken Berivan annem yağızın koluna tutunmak istedi. "oğlum-"
"ana!"
Berivan annem mutfaktan çıkarken Gözleri tekrar beni buldu. Yanıma doğru bir adım attığında buz tutan elimi istemsiz ona karşı doğrulttum. "yaklaşma" Dudağının köşesi sadistce kalkarken sevdiğim adamın gözlerinde bu zamana kadar görmediğim farklı bir duygu silsilesi geçti. Ama ben o an anlayamadım. "ne demek bu şimdi?"
"bana bir açıklama yapmak zorundasın!" Gergince eli saçlarında hırçınca dolaşırken sertce zaten dağılmış saçlarını daha çok dağıttı.
