Adını Sen Koy

1.BÖLÜM

Medyadaki Pamir...

Gece, gene tüm karanlığıyla gökyüzünü kaplamıştı. Pencereye değip yavaş yavaş kayan yağmur taneleri ve bunun yanında tüm kuvvetiyle esen rüzgar... Rüzgarın ve yağmurun etkisiyle çalışmayan sokak lambalarının yerine tek tük geçen arabaların farları sokağı aydınlatmaya yetiyordu. Sokaktan nadir olarak geçen insanlar, sanki inadına ıslanmak istercesine yavaş yürüyorlardı.

Pencereye çarpan bir yağmur tanesini takip ederken sokakta yaşayan insanları düşündüm. Bu yağmurda, bu soğukta kim bilir saklanacak kaçıncı yerlerini arıyorlardır. Soğuktan elleri titreyen küçük çocuklar...

Düşüncelerimden ayrılmama sebep olan gök gürültüsü beni yerimden sıçratmaya yetmişti. Titreyerek pencere kenarından ayrılıp yatağıma geçtim. Yorganı kaldırıp içine girdim ve sıkıca sarıldım. Titrememe engel olamıyordum.

Oda da yankılanan telefonumun zil sesiyle irkildim. O kadar çok korkuyordum ki telefonumu almak için bile kollarımı yorganın altından çıkarmak istemiyordum. Ama bunu yapmak zorundaydım. Tekrardan bir gök gürlemesine ya da şimşek çakmasına yakalanmadan kalkıp telefonumu aldım ve aynı hızla geri yatağıma döndüm.

"Pa-Pamir."

"Meleğim. İyi misin güzelim?" dedi yumuşak sesiyle.

"B-ben çok korkuyorum."

"Dayan güzelim dayan. Birazdan yanındayım. Tamam mı? Korkacak hiçbir şey yok."

"Tamam" dedim hala daha titrerken.

"Benimle konuş. Yanına gelene kadar telefonla konuşalım. Olur mu?" diye sordu hala daha yumuşak gelen sesiyle. Şuan araba kullandığına emindim ve benimle konuşuyordu.

"S-Sen bu havada hem araba kullanıyorsun hem de b-benimle mi konuşuyorsun?" dedim kızgın çıkan sesimle.

"Evet. Sen şimdi bunu düşünme... ya da düşün bunu düşün. Evet bu yağmurda araba kullanıyorum ve seninle konuşuyorum" dedi. Benim aklımı dağıtmak için böyle davrandığını biliyordum. Buna gerçekten fazlasıyla ihtiyacım vardı. O sırada dışarıdan bir araba sesi duydum. Gelmiştim. "Geldim güzelim" dedi ve kapının açılma sesini duydum. Telefonu kapatıp yatağın içine attım. O sırada Pamir odaya girdi ve hızla yanıma gelip beni sarmaladı.

"Geldin" dedim ona sıkıca sarılarak.

"Geldim. Seni bir daha yalnız bırakmayacağım" dedi güven veren sesiyle. Sırtını yatağımın başlığına dayayıp beni daha çok kendisine çekti ve saçlarımla oynamaya başladı.

Pamir, benden bir dakika büyük olan ikizim. Onunla aslında hiç anlaşamayız. Benden bir dakika büyük olmanın verdiği hazla bana abilik yapıyor. Böyle korkmadığım sürece bana gıcıklık yapmadan durduğunu söyleyemem. Gök gürültüsünden ve şimşekten korktuğumu biliyor ve her seferinde buna sebep olan insanı öldürmek istiyor. Gök gürültüsünden öylesine korkmuyorum heralde. Neden bu kadar çok korktuğuma gelirsek...