the nepenthe

Part 11

دیرش شده بود، باید زودتر به محل کارش می­‌رفت ولی نبود درجه طلایی روی لباس نظامیش مانع از این کار می­‌شد، باید لباسهای رسمیش رو برای استقبال از هیروشی به تن می­‌کرد اما در ازاش وسط خونه­‌اش ایستاده بود و سردرگم با نگاه ناامیدی به کلاغ بدجنسش نگاه می­‌کرد. اون پرنده لعنتی معلوم نبود درجه لباسش رو کجا پنهان کرده. دستی بین موهای لختش کشید و انگشت اشاره­‌اش رو سمت پرنده گرفت و از بین دندون‌هاش غرید: لو به نفعته درجه­‌امو بهم پس بدی و گرنه از خونه می­‌ندازمت بیرون تا از سرما یخ بزنی.

اما در جواب لحن تهدید امیزش پرنده فقط قارقار کرد و از روی قفس پرید روی تخت و مرد عصبانی وسط اتاق رو کاملا نادیده گرفت.

این دیگه واقعا بدبیاری بود. بکهیون خسته از گشتن زیاد کف زمین نشست و دستش رو به زانوی خم شده­‌اش تکیه داد. فرمانده یه اردوگاه در مقابل یه کلاغ شکست خورده بود.

با شنیدن صدای در کلافه از جاش بلند شد و در رو به روی دخترکی باز کرد که موهای کوتاهش رو با یه روبان قرمز تزیین کرده بود. پارک مینجی مثل هر روز صبحانه­‌اش رو اورده بود، اما اون نه وقتی برای غذا خوردن داشت و نه حتی میلش رو . دستش رو روی شونه ظریف دختر گذاشت و سعی کرد عصبانیتش رو پشت لحن جدیش پنهان کنه.

-برای غذا ممنون مینجی ولی بهتر برگردونیش من چیزی نمی­‌خورم.

لحن سردش توجه مینجی رو به لباسهای رسمیش و موهای اشفته شده مرد جلب کرد. اولین بار بود که فرمانده بیون رو این طور می­‌دید.

-اتفاقی افتاده؟

مردد سوال کرد درحالیکه بعید می­‌دونست قراره سوالش جواب داشته باشه. اما مرد ناگهان قدمی عقب گذاشت و راه رو برای ورودش به خونه باز کرد.

-پرنده­‌ام سردوشی­های نظامیم رو یه جا پنهان کرده. می­‌تونی کمک کنی پیداش کنم؟

نگاه مردد مینجی، اون رو از پیشنهادی که داده بود پشیمون کرد.

-اگر نمی­‌‌تونی مشکلی نیست.

مینجی اما سریع وارد خونه شد و ظرف غذای همراهش رو روی نزدیکترین میز گذاشت.

-می­‌تونم. شما غذاتون رو بخورید منم براتون پیداش می­‌کنم.

نگاه خیره بکهیون دختر رو تا زمانی که مشغول سرک کشیدن به گوشه کنار خونه بشه دنبال کرد ولی با احساس ضعف رفتن معده­‌اش ناخوداگاه در ظرفی که روی میز بود رو برداشت.

سبزیجات پخته شده، هنوز گرم به نظر می­‌رسیدن و عطر خوبشون اشتهای ازدست رفته بکهیون رو داشت بهش برمی­‌گردوند. مینجی براش مثل اکثر روزهای قبلی یه غذا با سبزیجات مختلف درست کرده بود، یه غذای کامل بدون هیچ گوشتی، درست شبیه غذایی که اکثر سربازها و مردم می­‌تونستن بخورن. نمی­‌دونست این کار مینجی از روی عادته یا هدف خاصی داره، اما تا وقتی که شکمش سیر می‌شد اعتراضی به چیزی که قرار بود بخوره نداشت.