BARTENDER

(75) Byun - Sheila (75)

Ulrika gözlerini açıp etrafına bakındı. Yatağında tek yatıyordu. Yavaşça kalkıp aşağı indiğinde evde kimsenin olmadığına emin olmuştu. Eve ne zaman geldiğini, nasıl geldiğini, Baek Hyun'un ve bebeğinin nerede olduğunu bilmiyordu. Salona geçerken bahçede dikkatini çeken kadına kaşlarını çattı. Bahçeye geçtiğinde havuzun başında duran kadına doğru yavaşça adımladı. Seslenmek üzereyken kadın yavaşça ve gülümseyerek ona döndüğünde olduğu yerde kaldı. Çatılı kaşlarıyla birlikte omuzları da gevşedi.

"Anne..."

"Kızım."

"Sen... sen hiç yaşlanmamışsın."

Kadın bir şey demeden gülümsemekle yetindiğinde Ulrika ne dediğini fark etmişti.

"Doğru ya... sen ölüsün ve belli ki ben rüya görüyorum."

"Auch!"

"Ne? Yalan mı? Attın ya kendini mutfak penceresinden. Daha sekiz yaşındaydım."

"Kızmadığını sanıyordum."

"Böyle karşımda dikilince ister istemez geriliyor insan."

"Fark etmez. Haklısın. Seni yalnız bıraktım. Daha çok küçük-"

"Kes. Bunları dinlemek istemiyorum. Niye burdasın?"

"Bu senin beyninin içi. Sen söyle, neden burdayım?"

Ulrika kaşlarını çattı. Cevap hakkında hiçbir fikri yoktu.

"B-ben... seni yıllardır görüyorum zaten rüyalarımda!"

"Aynı şey değil. Yaşadığın trajediyi görmenle beni karşına alıp konuşmak istemen aynı şey değil."

"Konuşmak istediğimi nerden çıkardın?"

"İstemeseydin, böyle bir rüya görmezdin."

"Çok sinir bozucusun."

"Hep öyleydim. Ama bir özelliğim daha vardı. Her laf dalaşımızdan sonra..."

"...beni kucağına alıp benimle sohbet ederdin."

"Sen de benim kalbimi dinlerdin."

Ulrika titrediğini hissetti. Uyanmak istiyordu. Bunu yaşamak istemiyordu.

"Git başımdan."

Dönüp eve girdi ve salondaki koltuğa uzanıp gözlerini kapattı. Belki bu uyanmasını sağlardı.

"Yeon Su, konuş-"

"Benim adım bu değil!"

"Bu ismi sana babanın verdiğini söylediğimde çok sevinmiştin. Neden değiştirdin?"

"Canım istedi! Git başımdan!"

"Yeon Su, kızım, korkuyorsun."

Ulrika gözlerini açıp tavana baktı. Doğru söylüyordu.

"Anne olmaktan korkuyorsun."

"Sayende."

"Haklısın. Ama sana son doğum gününde ne dediğimi hatırlıyor musun?"

Ulrika bir süre sessiz kaldı. Çok iyi hatırlıyordu.

"Çok iyi hatırlıyorsun."

"Sen hayatımdaki en güzel şeysin, anne olmak tecrübe ettiğim en güzel şey; demiştin."