Belki....
"Belki"lerle yüz göz olmus yürek.Son bulacağını bildiği ama başladığı değil midir?
Kendini tanıdığını sanıpta yanılmak.
Bütün yıkık dökük ve acılara meilli yürek.
Gerçekler bir tokat gibi çarpsada yüzüne yine belki deyip ahh çekmek. Kendini unutarak baktığı her yerde onu görmek.
Gölgelerine bile tapmak.Kendini kaybedecek kadar içinde hissetmektır.
"Belki"dir bütün yalancı baharlar.
Ettiği yemin gibi yasak.
Söylemek isteyip de söyleyemedigidir.
Belki...
Daha çok kendini avutmaktır.
Çamura batıpta temiz çıktığını düşünecek kadar.
Nedenini sorgulamadan kendini tanımayamadan atılmaktır yanılgılara.
Farketmeden gittikçe yıkılmaktır.
Korktuğu halde karanlığa sığınmak kadar aciz.
Solup giden umuda yeserecek gözüyle bakacak kadar çaresizliktir.
Bile bile acı çekmektir.Daha çoğuna aç gibidir.
Bugünü es geçip yarını beklemektir belkiler.
Oysa bugününü yaşayamadan yarının hiç bir öneminin olmadığını bilse.
Solup gidenler için toprağa yeni umutlar ekse.
Bir kıvılcımla başlar her şey.
Belki.....
Unutması gerektiğini bildiği halde unutmamaya çalışmaktır.
Unutulmak istememesidir sebebi.
Giden gitmişse senden bir kere bir daha dönmez aynı yere.
Gitmişse her şeye rağmen bitmiştir aşk sandığın sevgi.
Unutmak için gitmiştir senden.Yüreğinden ne zaman gideceğini bilmeden, hesabını sana bırakarak.
Güle güle deyip el sallamaktır "belki".
Bütün sevapları unutup saklamaktir
bir günahı.Oysa o küçük yüreğe ne kadar şey saklanmıştır.
Belki....
Belki deyipte kendini avutmaktır yapılan tek şey.Olması gerekeni belkiler süslüyor zihninin her köşesinde...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UZAKLARDA BİR YER
PoetryEnse kökünden başlayıp vücudunun tamamını ele geçiren sinirlerin omuriliğe atılan bir darbenin felç etmesi gibiydi, kulaklarınında çınlanan sözcükler. Solukları yavaşlarken, duyduğu üç kelimede takılmıştı. " Başınız Sağ Olsun." Bir ülke değil, kocam...
