Kirli bir odada mahsur kalıp beklerken,
Hissizliği bütün iliklerimde hissedip,
Aklımdan bir saniye bile çıkaramadım seni.
Kahpe bir kurşunun açtığı bu yarayla,
Yorgun adımlarda bitiyorum bu kaldırımları.
Kaybolmuşluğun boşluğunda çırpınırken,
Elini tutmanın heyecanında yüzeye çıkmak tebessum edici.
Silip yeryüzünden mutlu simaları,
Mutsuzluğumu bulaştırıp hafiflerken,
Seni kaybetmenin açısını çekiyor ciğerlerim.
Her gece aynı hissi yaşarken,
Gözlerinde boğulmayı umdum.
Kaçan uykularımın peşinden çıkıp pencereye,
Her nefeste genzimi yakan sigara dumanının izlediği yolda seni bulmayı umut ettim.
Duyarken çaresizliğin seslerini,
Kulağımı kapatıp,
Dolan gözlerimde içimin burukluğunu yaşayıp,
Hayal kurmayı bıraktım.
Sessizce dışarıdakileri dinlerken,
İçimdeki karmaşıktan kaçtım.
Sustum hep sustuğum gibi,
Yok olan kelimelerde seni bulmak imkansızmış gibi.
Küskün olduğum yüreğin,
İhtiyaçım duyduğum sıcaklığı barındırıyor.
Sevgimi unutup sevginle nefes almak istiyorken,
Sinemde yanan damla damla gözyaşında yoruldu bedenim.
Sana bakarken bitmiş olan beni görüyorum.
Biterken sebebim senken,
Kapatabilirım gözlerimi sensiz hayata...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UZAKLARDA BİR YER
PoetryEnse kökünden başlayıp vücudunun tamamını ele geçiren sinirlerin omuriliğe atılan bir darbenin felç etmesi gibiydi, kulaklarınında çınlanan sözcükler. Solukları yavaşlarken, duyduğu üç kelimede takılmıştı. " Başınız Sağ Olsun." Bir ülke değil, kocam...
