UZAKLARDA BİR YER

KADIN SEVERSE

Sormuyorum sana ne haldesin diye.

Biliyorum ki benden farksızsın.

Elimi her uzattığımda kilometrelerce uzağımdasın.

Oturup bir taşa uzaktaki seni hayal ederken hep,

Gözümün yaşını akıtıp bizsizliğe,
Senden kalan koca bir boşlukta tutuklu kaldım.

Bir elvedaya sığdıramadım,

Boğazımda düğüm düğüm kalan kelimelerle.

Radyoda çalan intihar tadındaki şarkıda bırakıp seni,

Sahte bir hayatın sahte sahnesinin oyuncusu oldum.

Düşlerimin en kuytusunda seni hayal ederken,

Zihnimin çıplaklığında sana üşüyorum.

Sana attığım her yasak adımda,

İçimdeki senden kalan can çırpıntısında,

Kocaman bir hiçlikte kaybettim seni.

Dermansız yüreğim,

Savuruyor beni ötelere.

Hüznün sonbaharında,

Sararıp solan yaprak gibi dalında sallanıyorum.

Baktığım hiç bir yerde yoksun

Yetim kalan ruhum,
Öksüz kalmış kelimelerle anlatılmıyor.

Hüznün koynuna gömüp başımı,
Hissizliğin sinemdeki küllerinde yanıyorum.

Seslendiğim gözyaşlarım,

Söndürmüyor yanan ateşin ağırlığı altında kalan yüreğimi.

Olup ta olmayan varlığın,

Kalabalıklar arasında kaybolmuş gibi.

İçinde bulunduğum arafın duvarları arasında sıkışıp kalırken,

Yıkamıyorum güçsüz düşen bendenimle.

Hiç bir surette bulamıyorum şiir tadındaki gözlerini.

Deli eden sensizliği yazarken,
Tükeniyor kalemimin içindeki mürekkep.

İncinmişliğin,kırılmışlığın pençesinde çırpınıyorum içimin burukluğuyla.

Önüme dizilen acı gerçekleri,
Kirli bir çamaşır gibi atmak istiyorum üzerimden.

Biliyorum...

İçindeki bütün yıldızların katiliyim.

Hayallerin,düşlerin yarım kaldı,
Elimi çektiğim ellerinin düşmesinden.

Aşk kesildiğin bütün anları yaktım,
Bıraktığım bu şehirde.

Üşüyen sokakların,
Söndü birer birer ışıkları.

Biliyorum...

Ne sen yokluğumda yaralanan yüreğine derman bulabildin,

Ne ben en az senin kadar yaralı yüreğimle şifa olabildim.

Ne geldiyse başımıza aynı yazgıda olmayışımızdan geldi...

Ne geldiyse başımıza aynı yazgıda olmayışımızdan geldi...