The return

65| All or nothing

Alexa's POV

Έφυγα από το σπίτι του Stef και τώρα βρίσκομαι μόνη μου σε μια άδεια και έρημη παιδική χαρά. Κάθομαι πάνω σε μια κούνια και ακούω τον αέρα στο θρόισμα των φύλλων. Προσπαθώ να σκεφτώ καθαρά αλλά δεν μπορώ.

Η Rebekah είχε δίκιο. Είμαι σπασμένη και αυτό δεν μπορεί να διορθωθεί με τίποτα.

Κάτι μέσα μου όλη την ώρα μου λέει πως πρέπει να κάνω κακό, πως πρέπει να τους σκοτώσω, πως πρέπει να πάρω εκδίκηση για όλα όσα μου έχουν συμβεί.

Με κατηγορούν πως είμαι τέρας αλλά ειδικά ο Stefan και ο Klaus δεν θα έπρεπε να μιλάνε για τέρατα. Σκέφτομαι και αφού κλείσω τα μάτια μου βρίσκομαι ξανά πίσω σε εκείνη την νύχτα χρόνια πριν όταν ήμουν μόλις εφτά χρονών.

*Flashback*

Σήμερα ο Kol με την Davina έχουν να πάνε κάπου άρα θα μείνω με τον Klaus και την Caroline. Μου αρέσει εδώ γιατί παίζω με την Hope και την Lizzie με την Josie βέβαια μερικές φορές δεν με αφήνουν να παίζω μαζί τους γιατί φοβούνται πως θα με χτυπήσουν επειδή εκείνες μπορούν να κάνουν απίστευτα πράγματα. Δυστυχώς τα κορίτσια δεν είναι εδώ σήμερα καθώς η Hope είναι στην μαμά της και τα κορίτσια έχουν πάει με την Caroline και τον μπαμπά τους κάπου αλλά δεν θυμάμαι που.

Τώρα έχω ξαπλώσει για να κοιμηθώ αλλά φοβάμαι γιατί ακούω κάτι περίεργους θορύβους από κάτω.

Θα πάω να πω στον Klaus που δεν φοβάται τίποτα να δει τι είναι.

Πήγα στο δωμάτιό του αλλά δεν είναι κανείς εκεί άρα αποφάσισα να πάω στο σαλόνι όπου ακούγεται η φασαρία να δω τι είναι μόνη μου.

Βλέπω κάτι κόκκινο πάνω στους τοίχους και κάποιους ανθρώπους στο πάτωμα.

Δεν είναι ζωντανοί. Οι περισσότεροι δεν έχουν κεφάλι. Κοιτάζω προς τον καναπέ και βλέπω τον Stefan να έχει τα δόντια του στον λαιμό μιας κυρίας και ο Klaus από δίπλα έχει τα δικά του στον λαιμό μιας άλλης. Είναι και οι δύο γεμάτοι αίματα.

Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου.

Φοβάμαι.

Θα με σκοτώσουν και εμένα?

Θέλω τον Kol και την Davina.

Ξαφνικά βλέπω τον Stefan να κρατάει στο χέρι του το κεφάλι της γυναίκας ενώ πλέον το σώμα της βρίσκεται στο πάτωμα.

Έχω κολλήσει και φοβάμαι να κουνηθώ.

Klaus: Τι κάνεις εδώ? Με ρωτάει μόλις με είδε. ΦΥΓΕ! Φωνάζει καθώς σηκώθηκε όρθιος και είναι πολύ τρομακτικός. ΠΉΓΑΙΝΕ ΕΠΑΝΩ ΤΩΡΑ! Μου φωνάζει ξανά και εγώ ανεβαίνω γρήγορα επάνω, μπαίνω στο δωμάτιό μου και κρύβομαι κάτω από τα σκεπάσματα κλαίγοντας.