GERÇEK AİLEM Mİ?

1. Bölüm

"Ben yapmadım...gerçekten."

Abim bir süre cevap vermeyerek yüzüme iğrenir gibi baktı. Sonra dudaklarını araladı.

"Kes sesini! Yalan söyleme bana!"bağırmasıyla irkilirken telefonu çaldığı için içimden şükür ediyordum. Abim benden uzaklaşarak telefonu cevapladı.

"Efendim...ne diyorsun sen!...of tamam geliyorum kapat telefonu!"dedi ve karşısındaki kişiye kapat telefonu dediği halde kendisi hızla telefonu kapattı. Yavaşça arkasını döndü. Sinirli yüzüyle yüzüme bakıp konuştu.

"Dua et acilen gitmem gerekiyor. Yoksa asla kimse seni elimden alamazdı! Akşam odanda beni bekle! Hiçbir yere gitmiyorsun!"dedi. Bir şey dememe izin vermeden umursamaz bir tavırla arkasını dönüp benden uzaklaştı.

Suçsuz yere yine dayak yiyecektim. Yine hiç bir şeyden haberim olmadan bana bir şeyler söyleyip inkar ettirerek öldüresiye dövecekti beni.

Ve inkar ettirmeyi başarmıştıda. Geriye bir tek öldüresiye dövmek kalıyordu.

^^^^

Gözlerim uzun uzun denizi izlerken eve gitmem gerektiğinin farkındaydım ama içim hiç rahat değildi. Kocaman bir sıkıntı vardı. Kendimi rahatsız hissediyordum içimdeki histen dolayı.
Neden böyle hissediyordum? Anneme bir şey mi olmuştu? Bir şey olsaydı haber verirlerdi.

Ahh, ne saçmalıyorum! Onların arasından herhangi birine bir şey olursa bana asla haber vermeyeceklerini bildiğim halde neden hala böyle düşünüyordum ki?

Başımda beynimi yiyecek gibi dolaşan düşüncelerden kurtulmak istiyordum, ama olmuyordu. Bu düşüncelerimden sıyrılınca aklıma başka düşünceler ilişti. Abim eve geldiğinde beni evde göremeyince bana ne kadar şiddet uygulardı? Kaç saat onun işkencelerinden kıvrılacaktım? Bayılana kadar mı? Yüzümdeki morluklar daha geçmemişken bunların üstüne daha ne kadar morluk koyardı?

Çalan telefonumla düşüncelerimin tamamından sıçrayarak sıyrıldığımda gözüm dolduğunu yeni fark ediyordum. Sinirle elimin tersiyle dolan gözlerimi silerken gözümün üstüne yaptığım fazla bastıdan dolayı içlerine derin bir ağrı girdi. Bunu umursamayarak telefonumu elime aldım. Arayanın annem olduğunu görünce korkuyla ve titreyen ellerimle telefonu açtım. Kesin her zaman ki gibi aşağılayarak kızacaktı bana.

Kulağıma dayadığımda ilk önce ses gelmedi.

"Anne?"diye seslendim ama hala ses yoktu. Konuşmayacaksa neden arıyordu ki?

Saçmalık.

"Anne cevap verecek misin? Ne için aradın beni? Ne oldu?"hala ses yoktu.

İçimdeki korkunun üzerine bir korku daha eklenince ayağa kalktım, sendeleyerek kayalıklardan aşağı düşecek gibi oldum ama sonradan tekrar dengemi sağlayabildim.

"Anne!"

Bir hıçkırık sesi geldi.

Kalbim sıkıştı gibi hissettim. Tamam, ne kadar babam veya abim her annemi-beni dövecekleri zaman anneme zarar gelmesin diye orada ben can çekişirken onu korumuş, o ise hiç bir zaman beni onlardan korumak için bir şey yapmamış olsada ben onun gibi olamıyordum. Elimde değildi. Bunun için kendime de kızamıyordum ki. Sonuçta sevmesemde annemdi.

"Hemen eve gel."deyip telefonu suratıma kapattı. Bu hareketlerine alışık olduğum için sadece göz devirip telefonu ceketimin cebine koydum. Tekrar kayalıklara oturup biraz daha orada sessizce denizin derinliklerine baktıktan sonra yavaş yavaş yürüyerek eve gittim.