ជីមីនយំសឺតសត យកម្រាមដៃតូចៗ សូកនិងសរសៃសក់ទន់ល្មើយរបស់សូហ្គាតិចៗ កែវភ្នែករលីងរលោង មិនដឹងថាចិត្តខ្លួនកំពុងគិតពីអ្វី ពេលស្អប់ក៎ស្អប់ ពេលខឹង ពេលគេមកបៀតមកថ្នមតែបន្ដិច កាខឹងស្អប់គុំគួនក៎រលាយដូចខ្យល់ភ្លាម ហើយនោះជាអ្វីដែលស្មានមិនដល់ពិតមែន ឬមួយក៎លុងស្រឡាញ់គេហើយ?ស្រឡាញ់មនុស្សអាក្រក់នេះហើយ?មិនអាចទេ គេអាក្រក់ដាក់ដល់ថ្នាក់និង យើងមិចនិងអាចស្រឡាញ់គេបានទៅ។
ជីមីនប្រាប់ខ្លួនអែងក្នុងចិត្ត ថាមិនបានស្រឡាញ់គេ ប៉ុន្តែបេះដូងបែរជាលោតញាប់ សឹងតែធ្លុះធ្លាយចេញមកក្រៅ ហើយនៅស្របពេលនោះ អ្នកដែលកំពុងដេកក្រាបនិងទ្រូងជីមីន ក៎ញោចញញឹមចុងមាត់ ព្រោះស្ដាប់ឮសម្លេងអ្វីម្យ៉ាង ដែលធ្វើអោយគេទប់ស្នាមញញឹមមិនជាប់។
គេងើបមុខឡើងលើ រំកិលខ្លួនបន្ដិច ដើម្បីថើបថ្ពាល់ជីមីន ហើយពេលច្រមុះស្រួចបានបោសអង្អែលនិងថ្ពាល់ក្រហមទុំ ក៎សើចញឹមៗ ពេញចិត្តនិងចរឹកពុិនខ្មាសអៀនរបស់ជីមីន។
<<អៀន?>>
គេសួរ បន្ទាប់មកក៎ថើបថ្ពាល់ទន់ដូចកូនង៉ែតម្ដងទៀត ថើបយូៗ ប្ដូរពីម្ខាងទៅម្ខាង ទាល់តែជីមីនធុញថប់ក្នុងដង្ហើម លើកដៃរុញថ្ងាសគេចេញ កុំអោយថើបបានទៀត។
<<ថយចេញទៅ លោកគួរអោយស្អប់បំផុត>>
<<អៀនក៎ថាមោ>>
<<មិនបានអៀន>>
<<ចុះថ្ពាល់ក្រហមធ្វើអី ន៎ ឡើងរាលដល់ត្រចៀកទៀតផង>>
គេធ្វើពុតមិនដឹងខ្យល់អី សួរដេញដោលជីមីន ដោយកាធ្វើរឹកម្ញិកម្ញក់ ធ្វើអោយជីមីនភ្លើតភ្លើននិងស្នាមញញឹមរបស់គេភ្លាម ព្រោះតាំងពីដំបូងកាលមក មិនដែលឃើញគេញញឹមសោះ។
<<ប្រាប់ថាមិនបានអៀន>>
<<មែន?>>
គេនិយាយ ព្រមទាំងអែនត្រកៀកទៅរក ធ្វើអោយអវះយវះនៃភាពជាបុរស ដែលកំពុងតែរីកមាឌ បានប៉ះកកិតនិងសាច់ទន់ល្មើយរបស់ជីមីនពេញៗ។
<<អឺ...លែង..>>
ពេលដឹងកម្ដៅរបស់គេ ដែលអាចធ្វើសង្គ្រាមលើគ្រែបានភ្លាមៗ ក៎រហ័សគេចចេញ ប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេគៀរអោយជាប់អន្ទាក់ ហើយអាក៎សុី ព្រោះត្រូវគេឡើងទ្រោបពីលើម្ដងទៀត ជ្រែកជើងចូលចន្លោះជើង ហើយលើកជើងស្រឡូនរបស់ជីមីនម្ខាង មកគៀវបំពាក់និងគន្លាក់ចង្កេះ បន្ទាប់មកក៎រុញខ្លួនអែងចូលទៅនែបនិត្យក្នុងរាងកាយជីមីនម្ដងទៀត។
<<លោកឆ្គួតកាមពិតមែនហើយ អាស...>>
ជីមីនមិនទាន់និយាយផុតប្រយោគផង គេក៎ក្រលែងត្រកៀកមករក ទាំងគំហុក ដោយភាពក្ដៅគគុក ធ្វើអោយរាងកាយញ័រតាមសកម្មភាពរបស់គេ យោលយោកដូចត្រូវខ្យល់ព្យុះបក់បោក ខួក្បាលប្រែជាស្រវាំង ស្រែកថ្ងួចថ្ងូរគ្មានការខ្មាសអៀន។
