<<លោកនិយាយថាយ៉ាងមិច>>
ជីមីននិយាយត្រដិតៗ ញ័រមាត់តតាត់ ប្រាប់ខ្លួនអែងថាស្ដាប់ច្រឡំ ព្រោះគេឯណាមកស្រឡាញ់មនុស្សតូចទាបនោះ។
<<យើងស្រឡាញ់អែង ស្រឡាញ់បំផុត ស្រឡាញ់រហូតដល់ថ្នាក់បាត់មិនបាន កន្លងមកយើងមិនច្បាស់និងខ្លួនអែង ប្រាប់ខ្លួនថាគ្រាន់តែដោយសាររឿងតណ្ហា ទើបតែងតែទាមទារត្រូវការអែងមកក្បែរ ប៉ុន្តែពេលនេះច្បាស់បំផុត គឺយើងស្រឡាញ់អែងពិតមែន>>
គេនិយាយ ភ្នែកសម្លឹងមើលជីមីនមិនព្រិច ដើម្បីបញ្ជាក់ថាគេមិនបានក្រហុក ហើយខណះនោះក៎ឈានជើងទៅក្បែរ កាន់តែកៀកប្រកិត ដែលអាចស្ដាប់ឮសម្លេងបេះដូងលោតញាប់របស់ជីមីនបានច្បាស់។
<<លោក...>>
<<បងស្រលាញ់អូន>>
សូហ្គានិយាយ ព្រមទាំងចាប់ក្រសោបចង្កេះជីមីនមកអោប ហើយថើបសក់ក្បាលទន់រលោងយ៉ាងយូរ រួចថើបសៀតផ្ការ បន្ដមកថើបថ្ងាស ដែលកាយវិការបែបនោះ ជីមីនសឹងតែទន់ខ្លួនដូចចាហួយគេកូទៅហើយ។
<<ខ្ញុំ...>>
<<បងដឹងថាអូនមិនជឿព្រោះកាយវិកាយឬការសារភាពរបស់បងវាទាន់ហន់ពេក តែជីមីន...ជឿជាក់លើបង ហើយទុកពេលអោយបង បានពិសោធន៍ផង បងស្រលាញ់អូនពិតមែន>>
<<ចុះជុងអា>>
ជីមីនងើយមុខមើលគេ ហើយដោយសារកម្ពស់របស់គេខ្ពស់ពេក ទើបក្លាយជារឿងពិបាក តែក៎ល្អ ដែលត្រូវគេនាំដើរទៅរកសាឡុង និងអោយអង្គុយបត់ជើងលើភ្លៅរបស់គេ ហើយប្រហែលជាជីមីនតូចក្រញិបពេកទេដឹង ទើបពេលអង្គុយទៅគេគ្មានអារម្មណ៍ថាធ្ងន់ឬទើសទាល់អីសោះ។
<<អូនក៎ដឹងថាគ្រួសារជាអ្នកផ្សំផ្គុំអោយតាំងពីក្មេងៗ បងមិនបានស្រឡាញ់នាង ហើយដែលបងដេញអូន អោយចាកចេញពីបង ព្រោះតែរឿងយល់ច្រឡំ បងស្មានថាអូនរើសយកលុយសំខាន់ជាងបង>>
<<ទើបលោកដេញខ្ញុំ ហើយផ្គើនអោយទៅយកលុយពីលោកខាសទៀតតើមែនទេ>>
គេងក់ក្បាលផ្ងក់ៗ យកម្រាមដៃជួយសៀតសក់របស់ជីមីននិងត្រចៀក រួចថើបថ្ពាល់ក្រមុំថ្នមៗ ហើយកាពិតគេចង់ថើបអោយយូជាងនេះ ថើបមិនដកមាត់ មិនមែនគ្រាន់តែផ្ដិតបានបន្ដិចក៎ចេញ តែគិតថាជម្រះបញ្ជីចំពោះការនឹកនាពេលក្រោយក៎បាន សំខាន់ពេលនេះដោះស្រាយរឿងសិន។
<<មែនហើយ ពេលនោះបងនិយាយត្រង់ បងអន់ចិត្តនិងឈឺចាប់ផងដែល អូនរើសការចេញដោយសារលុយ ប៉ុណ្ណឹងហើយនៅលើកដាក់បងអោយទៅជុងអាទៀត អន់ចិត្តពិតមែន>>
<<មកពីលោកជាគូដណ្ដឹងនិងនាង ម្យ៉ាងទៀតនាងក៎ជាមនុស្សស្រីដែល្អ សាកសមនិងលោកបំផុត បើខ្ញុំចេញពីលោក លោកនិងបានមនុស្សល្អៗមើលថែជំនួស>>
សូហ្គាក្រវីក្បាល ចាប់ដៃជីមីនអោយស្ទាបថ្ពាល់គ្រើម មានពុកមាត់ពុកចង្ការ ដោយសារតែមិនបានកោសចេញ។
<<ជុងអាជាមនុស្សល្អ តែល្អសម្រាប់គេផ្សេង សម្រាប់បង អូនជាមនុស្សល្អបំផុតសម្រាប់ផង ជីមីន...>>
<<តែពួកយើងមិនសាកសមគ្នា>>
<<ថី ស្រឡាញ់គ្នាចាំបាច់មើលវណ្ណះដែលឬ ស្រឡាញ់គឺស្រឡាញ់ ស្រឡាញ់មិនបាច់យកស្អីមកវាសមើលអីទេ ត្រឹមបេះដូងក៎អាចពិសោធន៍បានទៅ>>
<<តែ...>>
ជីមីនប្រុងប្រកែក ថាវានៅតែមិនសាកសម ប៉ុន្តែត្រូវគេយកម្រាមដៃចង្អុលមកដាក់លើបបូរមាត់ ជញ្ចក់មាត់ ក្រវីក្បាលដាក់តិចៗ។
<<កុំនិយាយទៅបានហើយ បងអាចដោះស្រាយបាន កុំបារម្ភ>>
ជីមីនងក់ក្បាល កែវភ្នែកផ្លេកៗថ្លាយង់ មុខមាត់មូលគួរអោយស្រឡាញ់ ធ្វើអោយគេទ្រាំមិនបាន ទើបចាប់កញ្ចឹងក៎ជីមីនមកជិត ផ្អឹបបបូរមាត់គ្របបូរមាត់ទន់ល្មើយ។
ស្នាមថើបផ្អែមល្អែម និងស្អិតរមួត ធ្វើអោយជីមីនពិបាកនិងបដិសេដ ចុងក្រោយក៎យល់ស្របតាមគេ លើកដៃតោងក៎ ម្រាមដៃជ្រោងសក់ក្បាលខ្មៅរលើប តបត៎ស្នាមថើបរបស់គេវិញ។ អណ្ដាតពាន់ចូលគ្នា ខណះដែលរាងកាយម្នាក់ព្យាយាមអោបក្រសោបគ្នាណែនដៃ បង្កើតអោយមានអារម្មណ៍ស្រើបស្រាល ស្នាមថើបផ្អែមល្ហែម ក្លាយទៅជាស្នាមថើបក្ដៅគគុក និងដុតរោលអារម្មណ៍ខ្លាំងក្លា។
<<អា...>>
ជីមីនថ្ងួចថ្ងូនៅដើមក៎តិចៗ ពែលម្រាមដៃមាំ សូកចូលក្នុងអាវ រំកិលឡើងទៅលើ ឈ្លីច្របាច់គ្រាប់ឈូកខ្លាំងៗ គាបចុងដោយម្រាមដៃរបស់គេ ដោយមាត់នៅតែជញ្ចក់មាត់តូចមិនព្រមឈប់។
<<អាស...>>
ជីមីនបើកភ្នែកធំៗ ពេលរាងកាយតូចដែលអង្គុយនៅគេសុខៗ ក៎ត្រូវក្រលាស់អោយដួលទៅលើសាឡុង មុននិងរាងកាយធំដូចយក្សរបស់គេ មកតាមទ្រោបពីលើ ហើយចំកោងខ្នងទៅថើបបបូរមាត់ម្ដងទៀត ថើបខ្លាំងៗ ហាក់ដូចចង់ពង្វក់ជីមីនអោយខួក្បាលក្លាយជាពណ៍ស៎ខ្មៅ ស្របពេលនោះដៃរបស់គេក៎រំកិលខ្លួនមកល្វែងក្រោម សើយអាវសមីរបស់ជីមីនឡើងផុតពីទ្រូង រួចរំកិលមុខចុះមកក្រោម ថែថើបកញ្ចឹងស៎ខ្ចី បង្អូសចុះមកក្រោម ប្រមែលមុខសង្ហារតាមចង្អួរទ្រូង រួចឡើងទៅបឺតជញ្ចក់ចុងដោះពណ៍សុីជម្ពូរដូចកូនក្មេង។
<<អូ....អាស...កុំខាំ ឈឺ>>
ជីមីនស្រែកចាច ខំប្រឹងផតពោះឡើងចង់អស់ អែនខ្លួនដើម្បីគេច ម្រាមដៃខ្ញាំដើមដៃគេកប់ក្រចក ព្រោះតែគេខាំទាញចុងដោះសឹងតែខាំទៅហើយ នៅមានកៀបឈ្លីវាដល់ចុងវារឹងកព្រឹសដូចស្ករគ្រាប់ផ្អែមទៀតផង។
<<នឹកណាស់>>
សូហ្គានិយាយសម្លេងមិនសូវច្បាស់ ព្រោះមាត់រវល់បឺតជញ្ចក់ ប្ដូរវាពីម្ខាងទៅម្ខាង ម្ខាងបឺត ម្ខាងទៀតច្របាច់ដោយបាតដៃធំ ដុតរោលជីមីនសឹងតែឆេះខ្លោចទាំងរស់ រាងកាយពត់ពែងដោយអារម្មណ៍ត្រអេកត្រអាល សម្លេងថ្ងួចថ្ងូរដែលនៅក្បែរត្រចៀករបស់គេ ធ្វើអោយទ្រាំចាប់ការជីមីនមិនបាន ទើបងើបត្រង់ខ្លួន ចាប់ការសម្លៀកបំពាក់ខ្លួនចេញ បោះទៅឥតការ៉ូ បន្ទាប់មកក៎ទាញរបស់ជីមីនបន្ដមកតាមជើង បោះវាចេញដោយមិនខ្វល់ថាវាទៅធ្លាក់នៅទីណា ព្រោះពេលនេះគេរហន់ខ្លាំងណាស់ ចំណុចផ្នែកខ្លះនៃរាងកាយឈឺខ្ទោកៗបំប៉ោងមាឌសឹងតែប្រេះទៅហើយ។
ជីមីនមុខឡើងក្រហម បើកភ្នែកព្រឹមៗ ពេលឃើញភាពមហិមារបស់គេដែលខឹងបែបសរសៃរវៀម ប៉ុន្តែមិនបានប៉ុន្មាន រាងកាយក៎ដោលឡើងលើមួយទំហឹង ដោយមានអារម្មណ៍ថាអួលណែនក្នុងពោះជាខ្លាំង ដង្ហើមក៎ថប់ដកសឹងតែមិនរួច។
<<ឈឺ...ហុឹក...ដកចេញសិនទៅ>>
ជីមីនយំសសឹក រាងកាយញ័រទទ្រើក តែសូហ្គាមិនព្រមឈប់វាយលុក បន្ដចង្កេះរេរាំមួយៗ ជាចង្វាក់យឺតៗ តែកម្លាំងដែលអុកចូលទៅមិនមែនតិចៗ នាំអោយជីមីនហូរទឹកភ្នែករហាម ទើបគេចំកោងខ្នង ទៅថែថើបបបូរមាត់ និងរាងកាយដើម្បីលួងលោម ខណះដែលចង្កេះអង្រួនចេញចូលមិនឈប់ និងទាន់តែឮសម្លេងថ្ងួចង្ងូរបន្លែឡើងស្រាលៗហើយ ទើបថើបផ្ដឹបបបូរមាត់ទន់ល្មើយបន្ដិច ហើយងើបអង្គុយត្រង់ខ្លួន លើកជើងជីមីនម្ខាងឡើងបញ្ឃរទៅលើអាកាស មុននិងអុកក្រលែងចង្កេះចូលទៅរាក់ទាក់ភាពផ្អែមល្ហែមខ្លាំងៗ។
<<អាស...អា>>
ជីមីនស្រែកថ្ងួចថ្ងូរ បើកភ្នែកព្រឹមៗ ចំហរមាត់ ងើយក្បាលទៅក្រោយ ចង្កេះក្រលែងទទួលកម្លាំងជ្រែតជ្រែករបស់គេដោយមិនហត់នឿយ ហើយមិនយូប៉ុន្មានរាងកាយក៎ក្លាយទៅជាតានតឹងមួយរំពេច ទើបស្រវាអោបក៎គេ ស្រែកខ្លាំងៗ អែនចង្កេះទៅរក ចំណែកសូហ្គាក៎ខំប្រឹងអុក ស្រែកគ្រហឹមដូចខ្លារខិន ឆ្លងកាត់ផ្ទាំងទឹកកកធំ មុននិងចំណុចខ្ពស់ត្រដៀត ត្រូវបែកខ្ចាត់ខ្ចាយ រាងកាយកន្ដ្រាក់និងញ័រទទ្រើកខ្លាំងៗ។
<<ហុឹម...>>
ជីមីនក្រហឹមដើមក៎ មានអារម្មណ៍ដល់ទឹកក្ដៅដែលហូរចូលរាងកាយ តែក៎ត្រូវស្រែកចាចម្ដងទៀត ដែលភាពមហិមាដែលនៅក្នុងខ្លួន ស្រាប់តែកម្រើកខ្លួនញាប់ស្មេម្ដងទៀត មិនទុកពេលអោយដកដង្ហើមបានស្រួលសិន។
