THEATRE CLUB | yoonmin

²⁸' Çok korkuyordum ama sonra seninle tanıştım

Yoongi'nin geçmişinin bir kısmını dinlediğim sırada ellerimin arasında bir şey tutuyor muydum gerçekten hiçbir fikrim yoktu, eğer tutuyor olsam bile çoktan ayaklarımın dibine düşmüş olmalılardı. Dürüst olmamı isterseniz zaten her zaman içimde bir yerlerde Yoongi'nin bu durumu hakkında en kötü senaryoya bile alıştırmaya çalışıyordum kendimi çünkü gösterdiği belirtiler o kadar geniş kapsamlıydı ki her şey olabilirdi.

Benim düşüncelerime göre ölümcül bir hastalığa sahip olabilirdi, zihinsel bir engeli veya bu tarz bambaşka bir duruma bile sahip olabilirdi ama hiç bu kadarını düşünememiştim. Bir defa bile aklımdan hiç böyle şeyler geçmemişti.

Aslında şimdi ondan bazı şeyleri dinleyince geri kalan her şey tam olmasa da belli başlı olaylar yavaş yavaş aklıma yatmaya başlamıştı. Mesela en basitinden Geumjae'nin neden onu manyak gibi kendi koruması altına aldığını anlayabiliyordum. Hâlâ zihnimde yüzlerce soru dolaşıyordu fakat bir yandan da onun bana anlatmadığından daha fazlasını sormaya hiç cesaretim yoktu.

Benim daha duymaya dayanamadığım şeyleri yaşayan kişinin ağzından birebir duymak boğazıma asla geçmek bilmeyen kocaman bir yumrunun oturmasını sağlamıştı.

Bana tüm bunları anlatmaya çalışırken bir yandan da dikkatli olmak istemesi Yoongi'yi gözümde o kadar kırılgan hale getiriyordu ki belki de ilk defa onun gerçekten de Geumjae'nin porselen bebeği olduğunu kabul etmiştim. Sadece onun değil, bir süredir benim için de öyleydi ve şimdi yaşadıklarını biraz da olsa bilince onu ciddi anlamda pamuklara sarasım gelmişti.

O ailesi için porselen bir bebekti çünkü zamanında onları öyle çok korkutmuş olmalıydı ki onun bir daha en ufak şekilde darbe almasını bile istememek onların en doğal hakkıydı çünkü Yoongi'nin bir dahakine sahip olacağı ikinci bir şansı olmayabilirdi.

Daha hikayenin tamamını bile dinlememiş olduğumu biliyordum ve Yoongi'nin de beni şu anda yanında istemediğinin tabii ki farkındaydım çünkü yanına gidersem anlatamayacağını düşünüyordu ama söylediğim gibi umurumda değildi. Bu kadar dayandığıma bile şükretmeliydi bu yüzden onun bir kez daha beni uyarmasına izin dahi vermeden yanına koşarak bedenini kendime doğru çevirmiştim.

Onun yüzünü bu halde görmek bir kez daha bu hayatta en çok nefret ettiğim şeyin Yoongi'nin acı çektiği veya kötü hissettiği için ağlamasını izlemek olduğunu hoş olmayan bir yolla fark etmiştim. Gözlerinin kızarmasını sevmiyordum, yanaklarının ıslanmasını ya da iç çekerek dolu gözleriyle suratıma bakmasını sevmiyordum ben. Sevmemekten çok nefret ediyordum.

"Peçete bulayım mı senin için? Gözlerini onunla silelim ellerim tozlanmıştır şimdi benim" derken yüzüne uzanmak isteyen ellerimi geri çekmiş ve sahneye doğru ilerleyerek kitaplarımın olduğu çantayı karıştırmaya başlamıştım. Annem buralara bir yerlere kesinlikle bir şeyler sıkıştırmış olmalıydı, koymaması imkansızdı ama resmen bulamıyordum.

Aklımın doluluğu yüzünden şu anda çantamda işime yarar bir şey bulunsa bile gözlerim sanki çantamdaki hiçbir şeyi görmüyor gibiydi fakat bana doğru yakınlaşan adım seslerini saniyesinde duymuştum. Ben ona dönene kadar Yoongi çoktan yanıma gelerek kendi çantasından temiz bir peçeteyi aldıktan sonra sırtını sahneye doğru yaslayarak öncelikle gözlerini silmişti.

Her nefes alış verişinde nefesi kulağıma biraz daha kesik kesik geldiği için ellerini tutarak bana bakmasına neden olmuştum, daha söylemek istediği şeyler olduğu ama zorlandığı o kadar çok belliydi ki az önce gözlerini silmesi onlarda hiç değişiklik yaratmıyordu.

Dışarıda yağan yağmur aynı hızında devam ederken Yoongi'nin ellerini bırakarak onu belinden tutmuş ve sahneye doğru oturmasına yardım etmek adına onu biraz kaldırmıştım. Her ne kadar onu böylesine bir şekilde görmek istemesem de eğer anlatmak ve içindekileri dökmek istiyorsa şu an tam sırasıydı bu yüzden güven verici bir şekilde gülümseyerek elini tekrar tutarken sahneye yakınlaşarak iki yana doğru açtığı bacaklarının arasına girmiştim.