"Hindi akin yun." Sagot niya.
"Eh kanino yun kung hindi sayo?" Tanong ko.
"Kay Patricia yun... Sa kapatid mo yun pina tago lang sa akin. Ayan kasi napapala ng chismoso."
Hindi ko alam kung magugulat ako nabuntis yung kapatid ko o madi disappoint na nag expect ako masyado.
"Ah." Yun lang lumabas sa bibig ko.
Yinakap niya ako, "Wag mo pagalitan ha." Bulong niya.
"Oo, nasa tamang edad na sya, kaya na nya sarili niya." Sabi ko naman
Nanahimik kami, medyo masakit pa rin yung chest part ko. Okay lang naman nandito naman sa tabi ko yung nag bibigay heart beat sa puso ko.
Nakatulog na si Irene, natatakot ako matulog baka tumigil yung pag hinga ko. Masyado pang bata si Alfonso para iwan ko.
Maya maya nag open yung pintuan, I signal Alfonso and his yaya to stay quiet.
Tumayo ako hawak ko yung dextrose. "Sir eto po yung extra things ni Alfonso, may pagkain na din po kayo. Pagaling ka po sir." Sabi ng kasambahay.
Ngumiti naman ako, "Sige na, pakisabihan na lang yung mga iba na okay lang ako." Sabi ko.
Si Alfonso naman nakatingin sa akin. "Why?" Tanong ko, binuhat ko sya sa kabilang kamay ko para makaupo sya sa kama.
"Daddy..." Pag taas nya ng dalawang kamay nya.
Binuhat ko sya. "Bakit?" Tanong ko.
He hugged my neck "I am sorry..." He started to sob. "I love you daddy..." He added.
"Why are you saying sorry?" Tanong ko, para aware siya kung ano ba yung mali sa ginawa niya.
"Fonso rude." Pinunasan niya yung ilong niya.
I sigh, syempre di ko naman matagalan na makitang umiiyak anak namin.
"Stop crying na, daddy understand it. I'm sorry if I don't play anymore with you, I need to work so we can eat and I can buy anything you want." Pag-iintindi ko sa kanya.
"Alfonso loves daddy..." Pag hinga niyang malalim.
Tinapik tapik ko yung likod niya. "Daddy loves Alfonso too." Sagot ko sa kanya.
Binaba ko na siya sa bed kasi nangangalay na yung kamay ko.
"I'll just go to bathroom stay there ha." Sabi ko baka kasi pag tumalon mahulog sya, binigay ko muna yung cellphone ko para ma distract siya.
Pagkalabas ko, tulog na silang dalawa mag ina. I chuckled, "Parang sila yung pasyente ha." Bulong ko sa sarili ko.
Kinuha ko ng mabagal yung cellphone ko para hindi magising si Fonso, nasa kamay nya kasi.
Umupo ako sa upuan katabi ng patient bed. Pinabayaan ko na lang sila humiga dun comfortable naman ako dito sa upuan.
Nakaidlip ako... Nagising ako ng may humawak sa braso ko. "Lipat ka na dun, dear." Pag open ng mata ko si Irene ang bungad.
"Hindi na ako inaantok." Sabi ko habang nakangiti sa kanya.
Hinawakan ko sya sa bewang at pinaupo sa hita ko.
"Sorry for making you worried." Bulong ko habang hinimas yung malambot na buhok niya.
"Wag ka kasi masyadong makulit, alam mo na ngang may sakit ka." Sabi niya.
"Hmm? Dear may tanong ako." Tanong ko.
"Ano yun?" Tanong niya.
"Ahm. Kasi yung age gap natin." Sagot ko.
Napansin kong medyo kumunot yung noo niya, "Kinakahiya mo?"
"Hindi dear ano ba?"
"So ano nga?" Tatayo na sana siya pero pinigilan ko pa.
"Ahm. What if ano..." Hindi ko alam kung dapat ko bang itanong sa kanya to.
"Ano yun?" Tanong niya, yung boses niya mas lalong naging seryoso.
"Hmm. Kasi we both know na, mas sakitin ako sa ating dalawa." Panimula ko.
"Greg..." Mukhang may idea na siya sa sasabihin at itatanong ko.
"What if... Ako unang pumanaw?"
"Greggy naman. Ang bata bata pa ng anak natin ganyan na iniisip mo?" She answered.
Tumalikod siya sa akin.
"Kasi dear... Naisip ko lang minsan. What if iwan ko kayo?"
"So may balak kang iwan pa kami?" Tanong niya.
"Hindi sa ganon dear. Iwan na... Wala nang balikan... Na walang kasiguraduhan kung kailan ulit tayo magkikita." Sagot ko.
"Bakit?" She asked.
"Anong bakit? Death is part of life." I said.
"Oo, I know. Pero wag ngayon Greggy. Please..." Her voice cracked.
It made my heart cracked to, I stand up to hug her.
"Sorry..." I whispered.
"Please... Hindi ko kayang mawala ka... Hindi ko kayang makita yung mga anak ko na walang yung ama nila." Pagmamakaawa niya.
I don't know what to say, of course I can't promise her about this thing. Dying is a part of life after all.
"Hindi ko kayo iiwan." I gulp, "Hinding hindi." I guess even when I die, sila pa rin ang iisipin ko...
"Thank you for being here... For being strong for us." She turn around. I cupped her cheeks that wet because of her tears.
Ngumiti na lang ako, "If I could be someone..." Tinignan ko muna mata nya. "I wanted to be the person who will be with you til your next life..."
"You don't need to be that person, kasi ikaw na mismo yun." Sagot nya sa akin, hinalikan niya yung labi ko ng mabilis.
"I love you my dear... My dearest Irene." Bulong ko pag katapos ng halik.
"Mahal kitang sobra, Greggy."
Kinagabihan, kumakain kami ng dinner. Ngayon naman ayaw umalis ni Alfonso sa tabi ko.
"Daddy will eat lang." Pag aya ni Mommy niya sa kanya.
"No stay with daddy." Pag ayaw ni Alfonso.
"Bayaan mo na." Sabi ko, wala ako masyadong lakas para mag patahan ng batang iiyak. "Nakakain naman ako ng maayos." Sabi ko.
Kumakain si Alfonso nakaupo sya sa hita ko, namamanhid na nga pero ayaw ko naman sya maistorbo, yung cellphone ko puro mantika na ng chicken nuggets nya.
"Alfonso, focus on eating." Sabi ko para matapos na sya agad at di maganda mag cellphone habang nakain.
Sinunod naman nya ako.
"Dear inom ka na nang gamot mo." Sabi ni Irene eto yung part na ayaw ko.
"Kailangan pa ba?" Tanong ko, kumunot naman noo niya.
No choice naman ako kaya kinuha ko para inumin, ang pangit talaga ng lasa ng gamot sa hospital.
"Ano yan? pag alak palong palo uminom, tapos gamot ganyan mukha." Comment ni Irene.
"Ang pangit kaya ng lasa." Sabi ko at uminom ng tubig.
YOU ARE READING
A Sweetened Life
Random"The heart sees what is invisible to eyes" The quote said. It's true, the love, the adoration, the perfection, and the longings on her eyes. Does its still feel the same or it's just too early to make judgement? Siya ba ang nag bago o ako? A Gregor...
