A Sweetened Life

46

Akala ko pag labas ko nang hospital makikita ko sila. Makikita ko yung mga anak kong naiwan ko... Si Irene... Kaso hindi.

"Mom..." My voice cracks, nasa bahay muna ako di ko kayang umuwi sa family house namin.

"Shh... Hindi nga pumayag. Magpahinga ka lang hindi ka pa naman gumagaling pa." She said.

I sigh, "Hindi ako gagaling hangga't hindi ko nakikita mga anak ko." I whispered.

"Greggy naman makinig ka naman sa akin." She said, "Nakikinig naman ako... Pero sana naman mom makinig ka din sa akin. Gusto ko makita mga anak ko." Paninindigan ko.

"Hindi nga pwede Greggy ano ba?" A high pitched of my father echoed again, I lay down in disbelief.

Kailangan kong may tutulong sa akin para makita ko mga anak ko... Kaso sino pa ba ang tutulong? Lahat naman na nang malapit sa amin ni Irene. Nagkaputulan na kami ng mga komunikasyon.

A dead air between us, nakatulala na lang ako parang batang hindi pinayagan na lumabas.

"It's fine Greggy, wag ka nang umiyak." I whispered on my thoughts.

Lumabas muna sila, dun tumulo ulit mga luha ko. "Tanginang buhay naman oh." I whispered thinking a way to see my love ones kahit yung dalawang mga anak ko na lang.

Manang Ime

"Manang, alam ko ang ginawa ko at alam ko na alam mo na din."

Nag dadasal ako na sana mabasa niya. Si Tomas sana kaso baka busy din yun, hindi ko na alam kung sino pa ang tatakbuhan ko. Kung si Dawn at Anton naman masyado na akong pabigat sa buhay nila.

Manang Ime

"Parehas talaga kayong mga lalaki, manloloko."

"Manang naman... Tulungan mo lang ako sa mga bata."

"Hindi kita matutulungan diyan."

I bite my tongue, wala na talagang pag asa na makita ko silang dalawa. I pursed my lips kailangan kong unti untiin sarili ko para sa kanila. Kaso paano ko gagawin yun?

Bongbong

"Punta ka daw dito ng alas dyes kung gusto mong makita mga anak mo."

I received a message that lighten up my world. Kahit medyo masakit pa tumayo ako at agad-agad na nag palit ng damit.

"Saan ka na naman pupunta?" Naka salubong ko si daddy sa may hagdanan. "Sa mga anak ko." Sagot ko.

"Diba sinabihan ka na namin na hayaan mo muna sila?" Tanong niya, napatingin ako sa kanya. "Pamilya ko to." Sagot ko ulit na mas lalo pang ikinagalit niya.

"Pamilya mo? Grabe ka mag desisyon." He nodded in disbelief, "Oo sarili kong desisyon to." Sagot ko sa kanya.

"Kaya sa pag de desisyon mo imbes na magkasama kayong pamilya mas lalo lang kayong magkawatak-watak!" Sigaw niya.

"Wala ka naman talagang alam sa nararamdaman ko dad, palibhasa kasi kayo ni mommy maayos kayo." Sigaw ko pa balik sa kanya.

"Maayos kami ng mommy mo kasi hindi ako gumagawa ng kalokohan katulad mo. Tell me, sinong nag turo sayong mambabae? Sinong nag bigay ng thoughts sa'yo na tama lang mag desisyon kahit hindi?" He said.