Napahawak na ako sa puso ko, "Ang sakit..." Bulong ko pero ang hina nang boses ko.
"Anong nangyari?" Tanong ko sa sarili ko kasi walla akong maalala. "Love gising na siya." Sabi ni Dawn kaya tinignan ko.
May swero ako may oxygen pa nga, "Bakit?" Tanong ko sa kanila, "Naoperahan ka." Sagot ni Anton.
"Tangina? Gago?" Hindi ako makapaniwala, "Oo nga tangina neto. Gusto mo na ba talagang paglamayan?" Tanong ni Anton.
Napatahimik ako, "Kayo lang?" Ayoko gumalaw eh. "Ako bakit?" Si daddy? Kaya kahit takot akong gumalaw pinilit kong ilingon yung ulo ko sa kanya.
"Ano bang balak mo sa buhay?" Tanong niya, nandyan din sa mommy. "Gusto kong ayusin pamilya ko." Sagot ko sa kanya, kamusta na kaya sila?
"Gusto mong ayusin? Gustong mong ayusin nang ganyan kalagayan mo?" Tanong niya sa akin, "Hindi mo maayos nang nakahiga ka diyan." Dagdag niya.
"Tanggalin niyo na to, okay na ako." Sabi ko, "Kaya lang naman ako naging ganito dahil wala na akong pamilya." Dagdag ko.
"Anong tawag mo sa amin?" Tanong niya, "Anong tawag mo kay Antonio na tinakbo ka sa hospital? Na hinihintay ng ilang oras na nag sayang nang luha? Anong tawag mo kanila Irene?" Tanong niya.
"Iniwan niyo na ako." Sagot ko, "Greggy naman. Alam mo ba kung bakit? Alam mo ba kung anong ginawa mong kahihiyan?" Tanong niya, "Hindi porke't iniwan ka hindi ka na namin mahal?"
Napatigil ako at napatitig sa kanila, "Mahal niyo ako?" Tanong ko na may luha, "Hindi ba halata? Greggy kahit anong gaguhan mo andito kami diba? Hindi ka namin iniwan."
"Hindi kayo sure." Sabi ko sa kanila, "Alam mo ba kung anong worried ang binigay mo sa amin? Alam mo ba kung gaano ako kabilis pumunta dito? Dumating sa point na hindi ko na pinansin yung batas sa kalsada Greggy. Alam mo ba nangyari sa asawa mo?" Yung mga tanong niya hindi ko maintindihan except sa last.
"Anong nangyari kay Irene?" Tanong ko, gusto ko nang umupo gusto ko na siyang puntahan.
"Greggy yung anak niyo nag hihingalo, nilalabanan yung dengue nasa critical stage na." Mas lalong tumulo yung luha ko.
"Dad please..." Hindi ko kayang humandusay lang dito nang hindi ko siya nakikita.
"Greggy magpagaling ka muna." Sabi ni daddy, "Ayoko hindi ako gagaling nang hindi ko sila nakikita. Sino sa kanila?" Tanong ko.
"Si Alfonso." Sagot niya, "Gusto kong puntahan." Pang uulit ko. "Hindi nga pwede ang kulit mo talaga eh noh?" Sagot niya sa akin.
Para akong batang nag mukmok sa kanila, "Sige na honey ako na bahala." Sabi ni mommy.
Lumabas na ata yung mag jowa, narinig kong nag close yung pintuan. Umupo si mommy sa tabi ko, "Kamusta anak ko?" Tanong niya, mababaw na ata ang luha ko dahil sa tanong na yun naiyak ako.
"Mommy..." Ang daming bagay na gusto kong sabihin pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan.
"Ano yun anak? Ayos ka lang ba?" Yung mata niya may luha din. "Wag ka nang umiyak mommy." Sabi ko sa kanya, "Don't cry..."
She smile and hold my cheeks, "I told you little boy it's fine to cry." She whispered, "It's alright my boy."
I hold her hands and pouted, "Nagkasala ako..." My voice cracks, "That's not right to do Greggy, but what can we do now... Nagawa mo na nangyari na."
"Mommy..." I called out, "Tell mommy what do you feel." She ask.
"Gusto kong makita si Irene. Gusto kong makita mga anak ko." Pagmamakaawa ko ulit, "Please?"
YOU ARE READING
A Sweetened Life
Random"The heart sees what is invisible to eyes" The quote said. It's true, the love, the adoration, the perfection, and the longings on her eyes. Does its still feel the same or it's just too early to make judgement? Siya ba ang nag bago o ako? A Gregor...
