Tüm yalnız insanlar||The100

Zaman Yok

Yarın TONDC toplanacaktı, bu nedenle kampta oldukça heyecanlı bir hava vardı.

Bellamy nedenini anlamadığım bir şekilde Raven ile John sevgili olduktan sonra bana soğuk davranmaya başlamıştı.
Octavia'ya göre sebebi benimle alakalı değilmiş
yine de canımı sıkıyordu bu durum.

Raven ile John sevgili olmanın getirdiği şımarıklığı yaşamak yerine sevgili olduktan sonra sanki 10 yıldır arkadaşmış gibi davranmaya başladılar
birbirlerine karşı çok sarkastik bir tavır sergiliyorlardı.
Diğerlerinin aksine sürekli öpüşüp koklaşmak yerine birbirleriyle şakalaşıyorlar ve kendi dünyalarında takılıyorlardı.
Raven aramızda mekanikte en iyi olanımız olduğu için sürekli ona iş veriyorlar, John ise ona sürekli yardım ediyor, bir nevi kullanamadığı sol bacağı oluyordu.

TONDC'ye gönderilecek ekip atlarına bindirildi ve yanlarına yolluk erzaklar verildi.

Onlar yola koyulduklarında Raven yanıma geldi
'Yn Abby benden bir şey rica etti yardımın gerekiyor' dedi fısıldayarak
kafamı onaylar şekilde salladım
kolumu okşadı 'Gel, abin bizi arkada bekliyor' dedi ve arka kapıya yöneldi

Kapıdan çıktığımızda abim iki at ve bir yığın eşya ile bizi bekliyordu
Abim önce raven'ı sonra beni kucaklayarak atlara bindirdi
Raven'ın olduğu ata atladı ve ilerlemeye başladık
Çok da uzun olmayan bir süre sonra durduk

'Artık ne olduğunu bana anlatacak mısınız?'
dedim nefes nefese attan inmeye çalışırken.
abim belimden tutup indirdi
'Abby eğer doğruysa uydu sistemi kurarak telsiz oluşturucaz' dedi abim
'yani..?' dedim anlamsız gözlerle Raven'a bakarak
Elinde tuttuğu elektronik eşyaları havaya kaldırarak
'Dağdakileri dinleyeceğiz' dedi gülümseyerek

Uzunca bir süre uydu alıcımızı kurmaya uğraştık, başarılı da olduk.
cızırtılar geldiğinde abimle birbirimize baktık, abim;
'olmayacak galiba-'
diyecekken Raven atıldı
'OLDU BİLE'
çok mutlu görünüyordu
'Raven bu sadece cızırdıyor' dedim onu bölerek
yüzüne aniden ciddi bir ifade takınıp bir düğmeye bastı
'emriniz ile imha başlatılacak, hedef kamp görüşe girdi, nişancılar yerlerindeler'
Raven gururla gülümsedi
telsizde ne dediklerini duymamıştı bile
abim dehşete düşmüş bir şekilde bana baktı
'ATI GETİR!'
diye bağırarak ayağa kalktım
Abim hızla atılarak atı çözdü ve getirdi
Raven olan bitteni henüz tam kavrayamamıştı
'Onları uyarmalıyım!' dedim ata tırmanırken
'zaman yok, yetişemezsin' dedi abim telaşla
'denemeliyim' dedim ve atımı TONDC'ye doğru sürdüm

TONDC'ye vardığım an ile TONDC'nin bombalanması bir oldu

Patlamanın yarattığı sarsıntıyla atımdan düştüm
kafamı vurmuş olmalıyım ki gözümü Kampta açtım
'bombalayacaklar....onları uyarmalıyım..' sayıklamaya başlamıştım fakat hala nerde ve ne halde olduğumun farkına varamamıştım ta ki yanımda gözleri uykusuzluk ve ağlamaktan kıpkırmızı olmuş Bellamy'i görene kadar
'UYANDI-UYANDI'
abim birden yanımda belirdi
'Ah-' diyebildi sadece bana bakıp
onun hali ise bellamyden çok daha beterdi; stresten dudaklarını yolmuştu-bunu her zaman yapardı.
Kelimeleri bir araya getiremiyordu
Raven'a dönerek sarıldı
Uzun zamandır hastanede olmalıydım, hepsi perişan haldeydi
Raven'a sarılması ile sinirlerinin boşalması bir oldu ve hıçkırarak ağlamaya başladı
'Abi..' dedim sesim neredeyse hiç çıkmıyordu
anında bana dönüp elimi tuttu
Hıçkırarak 'seni kaybettim sandım' dedi
Sesi ve elleri titriyordu
'11 gün-11 gün 10 gecedir uyanmanı bekliyoruz' dedi ve elimi öpücüklere boğdu
'noldu bana' dedim ve öksürüklere boğuldum

'Kendini zorlamamalısın' dedi Abby üzerime eğilip gözlerime ışık tutarak
'attan düşüp kafanı çok sert bir şekilde vurmuşsun üstüne yanında bulunan yapı devrilmiş seni bulmamız 18 saat sürdü.' dedi
şoke olmuştum
'yaşaman bir mucize' dedi ve başka hastalara bakmak üzere yanımdan ayrıldı.