how my life changed

p.15 ultrasound

Pov lynn

Vandaag heb ik de eerste echo en ik ben echt kapot zenuwachtig. Ik heb niets meer van kaj gehoord en het is al een week geleden. Ik ben nog steeds boos op hem en ik denk dat het dit keer echt niet meer goed komt. Iets in me hoopte stiekem dat hij me gisteren zou bellen om te vragen of hij mee mocht naar de echo maar dat is niet gebeurt. Ik pak mijn tas en autosleutels en ik loop de deur uit.

Als ik aan kom in het ziekenhuis loop ik naar de juiste afdeling en ik moet wachten in de wachtkamer. Ik kijk op mijn telefoon en scrol door mijn contacten heen. Ik stop als ik kaj zie. Ga ik hem bellen? Nee, ik ben klaar met hem... maar aan de andere kant, mischien draait hij bij als ik hem bel en vraag of hij komt. Misschien haalt hij het nog. "Lynn bergen?" Hoor ik een vrouw roepen. Okee geen tijd meer dus ik loop naar binnen achter haar aan.

"Je mag hier gaan liggen en je shirt omhoog doen lynn" zegt ze. Ik knik en doe wat ze zegt. "Dot kan een beetje koud aanvoelen" zegt ze als ze een soort gel op mijn buik spuit. Ze wrijft het uit met het apparaatje. "Okee, dit is je eerste echo toch?" "Ja" "als je op dit scherm kijkt zie je een heel klein friemeltje. Het is niet groter dan een pinda" zegt ze lachend. Ik kijk op het scherm en krijg tranen in m'n ogen. Er groeit gewoon een baby in mijn buik het is echt een rare gedachten dat ik de moeder ben. "Alles ziet er goed uit. Wil je het hartje horen?" Vraagt ze en ik knik. Ze zoekt even voor de hartslag. Even schrik ik want ik hoor niets maar na een paar tellen hoor ik het. Het klinkt net als een paard dat voorbij komt rennen. "Dat klinkt ook helemaal goed hoor" zegt ze. "Wil je een foto?" "Ja graag" antwoord ik en ze drukt de foto af.

Ze veegt de gel van mijn buik af en ik ga rechtop zitten. Ze geeft me de foto. Het is zo raar. Het is zo klein maar je ziet wel dat er iets zit. "Alles zag er prima uit dus ik zie je weer over 4 weken" "okee dankjewel" ik geef haar een hand en ik loop naar buiten. Ik haat ziekenhuizen maar dat maakt me nu even helemaal niets uit. Ik word moeder en dat idee blijft raar maar super leuk.

Als ik weer in mijn auto zit zie ik dat ik een gemiste oproep heb van mijn moeder. Ze wist dat ik vandaag een echo had en ze wou eigenlijk komen maar ze woont best ver weg dus ze redde het niet. "He mam" zeg ik als ik haar terug bel. "Lieverd, hoe was het?" "Echt super. Het zag er allemaal prima uit. Ik heb het hartje gehoord" "ahhw lieverd toch. En wat vond kaj?" Vraagt ze. Ik heb haar verteld dat ik zwanger was en gelukkig was ze daar niet zo heel boos over of teleurgesteld in me want mijn moeder kreeg mij toen ze 18 was maar ik heb haar nog niet verteld dat kaj bij me weg is omdat hij de baby niet wil. Ik wil het haar nog niet vertellen want ik weet dat ze zich dan heel veel zorgen gaat maken en dat wil ik niet. "Ja ook super" zeg ik. "Okee mooizo lieverd. Mail alstjeblieft de foto naar mij toe want ik kan echt niet wachten om aan iedereen telaten zien dat ik oma word" zegt ze trots. Ik lach en beloof haar dat ik zodra ik thuis kom de foto inscan en naar haar toe mail.