DİRENİŞ-1 "Ölülerin Çağı"

S2B7-Yuva Ve Lider

Alper ile hastalık kontrol merkezine doğru yürümeye başladık. İkimizde fazlasıyla yorulmuştuk ve pek konuşmuyorduk. Bu sessizliği bozmaya karar verdim ve lafa girdim.

Emir: Dostum, ben Zeynep'ten hoşlanıyorum.
Alper: Ne ahaha! Ciddi olamazsın! Her yer ölü kaynarken birinden mi hoşlanıyorsun?
Emir: Hey sus sus! En yakın arkadaşım olarak sadece bilmeni istedim. Kapat konuyu!
Alper: Tamam tamam. Farklı bir şey söyle.
Emir: Eh, Rümeysa'nın grubuyla nasıl tanıştığını anlat.
Alper: Tamam anlatayım. Yoldan yürümek yerine ormandan gitmeyi tercih ettim. Yerde 2 çift ayak izi gördüm ve izleri takip etmeye başladım. Ekrem ve Sıla'ya silah çektim ve hoş bir ilk tanışma yaşadık. Kurtarıcılardan olduğumu sandılar. Ödemeyi yaptık dediler. Kurtarıcılar Rümeysa'nın grubunu haraca bağlamışlar anlayacağın. Kurtarıcılar'dan olmadığımı ve yuva aradığımı, hastaneye gidip bakacağımı söyledim ama hastanede kendi grubunun olduğunu ve insanlara ihtiyaçları olduğunu söylediler. Hastaneye gittiğimde Rümeysa ile tanıştım. Sonra da seni kurtarmaya geldik. Hepsi bu. Sen ne yaptın?

Emir:Berbat bir gün geçirdim. Kurtarıcılar ile çatıştım. Başka önemli bir şey olmadı. Can'dan haber aldın mı?

Alper: Hayır almadım. Umarım başarabilmiştir.
Emir: Döndüğümüzde öğreneceğiz. Peki Rümeysa o grubun lideri mi?
Alper: Evet. Onlara katılırsak bizim de liderimiz olacağını da söyledi.
Emir: Ne düşünüyorsun? Ne yapmalıyız?
Alper: Emin değilim. Senin fikrin var mı?
Emir: Bence Can'ın araştırdığı okul veya sinema salonu iyi durumdaysa oraya yerleşmeliyiz. Ayrıca bence bizim de grubumuza bir lider seçmenin vakti geldi.
Alper: Onlara borcumuz var. Başka yere de gitsek onlara yardım edeceğiz değil mi?
Emir: Evet,tabi ki. Taşındığımız yer de Kurtarıcılar bize de musallat olacaktır. İttifak gerekiyor.
Alper: Bence de. Lider olarak kimi düşünüyorsun?
Emir: Sen olmalısın. Kahin aday olursa kazanabilir. Sen kimi düşünüyorsun?
Alper: Kendimi düşünüyorum. Diğerleri umrumda değil. Seni ve kendimi hayatta tutmak benim için yeterli.
Emir: Bencillik etme. Onlar dostumuz. Biz bir grubuz.
Alper: Beni bırakıp gittiler ve aramadılar bile. Bencil olan onlar. Benim grubum ve dostum sensin. Sadece sen. Salgından önce de sen vardın. Şimdi de sen varsın. Geçici dostluklar kurmak istemiyorum. Doktorlara Samet'i kurtardıkları için bir borcumuz var ve onları korumak zorundayız. Rümeysa'nın grubu için de aynı şey geçerli. Hiç kimseye borcum olmasaydı gruptan ayrılmamızı ve hep olduğu gibi seninle olmayı tercih ederdim.
Emir: Onları fazlalık olarak mı görüyorsun? Çok bencilleşmişsin!
Alper: Öyleler. Sorumluluk almak nedir bilmiyorlar. Koyun sürüsü gibi yönetilmeye ihtiyaç duyuyorlar. Kör müsün yoksa aptal mı? Bunlarla nereye kadar gidebileceğini düşünüyorsun? En ufak zor durumda kaçıp gidecekler ve lideri suçlayacaklar. Liderlik konusunda hiç biri aday olmayacaktır çünkü dediğim gibi, sorumluluk alamayacak kadar aciz ve korkaklar.

Alper'in bu cümlesinden sonra kafamı öne eğdim ve hiçbir şey söyleyemeden ilerledim. Onu hastalık kontrol merkezine giderken yanlız bıraktığımız için ve metro durağına kurtarmaya gelmedikleri için fazlasıyla kinlenmişti. Bir liderden çok diktatör gibi konuşuyordu. Alper'in bu tavrı varken lider olursa Zeynep'i ne kadar koruyabileceğimi düşünüyordum. Lider olma fikrini düşündüm ancak bu Alper'e ihanet ve güvensizlik olurdu. Kafam cidden çok karışmıştı.

Uzun bir süre yürümeye devam ettik ve hastalık kontrol merkezine yaklaşmıştık. Yolda yürüyen bir zombi gördük. Alper'e baktım ve bıçağını eline aldı. Zombinin üstüne doğru yürüyorken cebimden bıçağımı çıkarttım ve zombiye fırlattım. Tam isabet. 12 den vurduğum zombi yere düştü ve Alper bana baktı.

Alper: Güzel haraketti. Hep vurabilir misin?
Emir:Kafanın üstüne koyacak bir elma bulursan deneyebiliriz.
Alper: Haha! Fazla iddialısın. Eğer bir gün zombi olursam kesinlikle dene. Şuan izin vermiyorum.
Emir: Bunu hafızama kaydedeceğim. Ama hedefim elma değil beynin olur.
Alper: Pislik herif. 2 defa ölmeme izin mi vereceksin?
Emir: 1 defa öldüysen 2. ölümü hakediyorsundur dostum.
Alper: Umarım benden önce ölürsün şerefsiz.
Emir: İyi dileklerini sonraya sakla.