Angel

Eén

Alles deed pijn. Mijn lichaam, mijn hoofd, maar bovenal mijn hart. Ik kon er niets aan doen. Geluk in mijn leven werd me niet gegund. Net zoals liefde. Liefde en geluk waren twee woorden die ik amper kende, maar waarvan ik de betekenis nooit gevoeld had.

Mijn wereld bestond alleen maar uit de woorden pijn, leugens, masker, gebroken, alleen.

Ik was gebroken.

Ik leed veel pijn.

Ik zette een masker op.

Ik vertelde alleen maar leugens.

Ik was alleen op de wereld.

Als mensen vroegen hoe het ging, was mijn antwoord altijd ''goed'', maar het ging nooit goed. Ik lachte me overal door heen en mensen zagen mijn pijn niet door het masker. Of ze waren gewoon blind. Ik wist het niet, maar ik zou ze ook nooit vertellen wat er met me aan de hand was. Ze waren het niet waard.

'Angel.'

Ik werd geroepen door de knapste jongen van de school. Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik zette voor de zoveelste keer mijn masker op zodat hij niet zag wat er onder zat.

'Ga je ook naar het feest?'

Oh ja, dat was ik bijna vergeten. We hadden binnenkort schoolfeest. Niet dat ik er zin in had, integendeel. Ik ging er met tegenzin heen, omdat ik niet op wilde vallen. Nee, het zou teveel opvallen als ik niet kwam.

'Tuurlijk kom ik. Wat had je dan verwacht?'

Leugens verspreiden, daar was ik onderhand zo goed in geworden dat ik er geen moeite meer voor hoefde te doen. Het ging als vanzelf.

Een scheve grijns trok over zijn gezicht.

'Eerlijk gezegd, ik had niet anders verwacht.'

Mensen waren allemaal hetzelfde. Zodra ze maar een glimp van de zon opvingen, vergaten ze het grauwe van de wolken. Zo zat het ook bij mij. Als mensen zagen dat er iets was, zette ik een brede glimlach op en vergaten ze dat ik nog geen minuut geleden een droevige gezichtsuitdrukking op mijn gezicht had.

Ik draaide me om, wierp over mijn schouder nog een uitdagende blik naar hem en liep van hem weg. Ik hoorde hoe ze achter me in de lach waren geschoten. Hij was waarschijnlijk rood geworden.

Ik stond er om bekend onbereikbaar te zijn. Zelfs hij had me nog nooit weten om te toveren. Het was dan ook, voor hem, bijzonder als ik tegen hem praatte. Ze hadden regelmatig om mijn aandacht gevraagd, direct en indirect, en vaak negeerde ik het. Ik had er geen behoefte aan om bij hun ''clubje'' te horen.

Nee, ik volgde het liefst mijn eigen weg. Er waren een paar mensen die mijn vriendschap wel gewonnen hadden. Maar wat ze ook deden, ook zij konden niet helemaal tot me doordringen. Ook zij zaten deels achter een muur die ik had opgebouwd door de jaren heen. Die muur was ondoordringbaar geworden.

De bel ging. Nog één uurtje en dan was ik verlost van deze wereld vol fake mensen. En het ironische van alles was dat ik het meest fake was van alles en iedereen hier.

Ik liet me op een stoel achterin zakken en staarde verveeld voor me uit. Eén van mijn vrienden schoof de stoel naast me naar achteren en plofte daar neer.

'Hi Angel.'

'Hey Luca.'

Luca, één van mijn beste vrienden. Een hele lieve jongen, toch was het hem nog nooit gelukt helemaal door mijn masker heen te kijken.

Ondanks zijn litteken op zijn linker wang, was hij een knappe jongen. Hij had zwart, warrig haar en zilveren ogen. Zijn gezicht was iets aan de bleke kant, maar verder zag hij er heel knap uit.

Hij had nog nooit door mijn masker heen kunnen kijken, maar hij hield me wel in de gaten. Hij had het gevoel dat ik iets verborg en koppig als ik was had ik dat altijd ontkend.

Hij keek naar mij en ik beantwoordde zijn blik met een brede glimlach.

Weer had hij het gevoel dat ik iets verborg, dat zag ik aan zijn ogen...