Angel

Vijf

De dag waar ik iedere week weer op zat te wachten was aangebroken. Maandag.

Met een diepe zucht liet ik me uit bed vallen, bleef een paar seconden liggen en stond toen op om me om te kleden. Een zwarte broek, wit blouseje, laarsjes eronder, haar in een losse, nonchalante vlecht die over mijn linker schouder viel en wat make-up om mijn ware ik nog meer te verbergen.

Tevreden keek ik in de spiegel en liep naar beneden. Ik pakte mijn tas in en keek op mijn mobiel of iemand nog iets gestuurd had. Layla had een berichtje gestuurd.

Hey, kan niet mee fietsen. Verslapen$ xx

Slimmerd die je er bent. Is goed, zie je straks xx

Ik haalde mijn oortjes uit mijn tas, plugde die in mijn telefoon en zette muziek aan.

Dan maar fietsen met muziek aan...

Ik zette mijn fiets weg en liep naar mijn kluisje, waar ik mijn jas in deed. Ik zwaaide mijn tas op mijn schouder en liep naar de tafel waar Vince, Kayleigh, Luca, Senne en Lize zaten.

'Hey,' zei Senne.

Ik perste een lach op mijn gezicht en ging naast Vince zitten.

'Leuk weekend gehad?' vroeg Vince.

'Ja hoor. Jullie ook?'

Iedereen zei ''ja'' of ''ging wel'', maar Luca bleef stil en staarde me constant aan. Ik was gister onder zijn vragen weggekomen met de smoes dat ik moest koken en nog naar de winkel moest. Hij had me bedenkelijk aangekeken, maar uiteindelijk was hij vertrokken. Het voelde niet goed om zo tegen hem te moeten liegen, maar ik kon niet anders. Ik wilde hem geen pijn doen. Dat gunde ik hem niet.

Ik schonk hem een glimlach en hij glimlachte flauwtjes terug.

Toen ging de bel. We stonden op en samen met Luca en Senne liep ik naar Engels.

Vlak voor de tweede bel kwam Layla het lokaal instormen en ging snel naast mij zitten.

'Ben ik nog op tijd?'

'Ja hoor. Rustig maar.'

Net op dat moment ging de tweede bel en kwam de docent het lokaal ingelopen.

In de pauze zaten we weer met ons groepje aan een tafel. Er werd gelachen en gepraat, maar merendeel van de tijd was ik stil en luisterde ik naar de gesprekken over de grootste onzin. Hoewel ik ze heel erg mocht, kon ik me soms echt heel erg aan hun ergeren.

De tijd kroop traag voorbij en merendeel van de tijd bracht ik door met tekenen. Het was echt een redmiddel als je je verveelde. En ik verveelde me altijd...

Ik schrok op toen iemand op mijn schouder tikte. Ik draaide me om en keek recht in de oceaanblauwe ogen van Senne. Een lach verscheen op zijn gezicht.

'Je hoeft niet te schrikken hoor. Ik ben het maar.'

Ik schoot in de lach.

'Sorry Sen. Het zal niet weer gebeuren.'

De rest van de les was ik met Senne aan het kletsen, ook al hadden we al een aantal waarschuwingen van de docent gehad.

Net op het moment dat we haar grens overschreden hadden, ging de bel. Ik pakte snel mijn tas in en dacht maar aan één ding: naar huis!

Ik griste mijn jas uit mijn kluisje en fietste in sneltreinvaart naar huis.

Ik opende de achterdeur en smeet mijn tas op de grond. Ik pakte een glas water en nam dat mee naar boven, waar ik achter mijn keyboard ging zitten. Ik zette de koptelefoon op en begon de liedjes die in mijn hoofd zaten te spelen.