Angel

Negentien

Het gesprek met Luca kon ik niet snel vergeten, en op Layla was ook nog een tijdje boos. Aangezien ik niet eeuwig boos op haar kon blijven, zou ze vanmiddag hier komen, zodat we konden praten, en zodat ik haar duidelijk kon maken dat ik prima voor mijzelf kon zorgen. 

Ik was diep verzonken in een boek, toen ik opschrok door de deurbel. Ik wilde Brandon roepen om hem te zeggen dat hij de deur open moest doen, tot ik me bedacht dat hij niet thuis was, en ik dus met een diepe zucht zelf naar de deur liep. 

Niet geheel verrast liet ik Layla binnen. Ze keek me een beetje schuldbewust aan, maar dat was dan ook een beetje. Ze vond dat ze juist gehandeld had, en dat straalde ze dan ook uit. Ik daarentegen, nam het haar niet geheel in dank af, en wenste dat ze voortaan gewoon haar mond zou houden. Niet dat dat zou gebeuren, want ze praatte gewoon graag.

'Kom binnen,' zei ik, op een toon die iets teveel ongenoegen verraadde. 

'Angel, het was voor je eigen bestwil,' begon ze, toen we beiden zwijgend in de kamer gingen zitten. 

'Ik wil je helpen.'

Ik liet haar woorden tot me doordringen, maar bleef zwijgen. Waarom? Omdat ik wist dat ze gelijk had, maar het niet toe wilde geven. Ontkennen was zoveel makkelijker.

'Ik heb Luca dit verteld, omdat hij één van de mensen is die jou het beste kent. Dat zal jij toch ook moeten snappen?' 

Ik snap ten eerste al niet waarom je je er bemoeit, laat staan dat ik ten tweede snap waarom je Luca erbij betrokken hebt.

'Ja, dat snap ik. En ik waardeer je hulp en je bezorgdheid echt.'

Ze keek me met een glimlach aan, wetend dat het goed was tussen ons, maar ik wist beter. En ik wist dat alles wat ik zojuist had gezegd, gelogen was.

'Beloof je dat je het niet meer zal doen?'

Wat ironisch, Luca had me precies hetzelfde laten beloven.

'Ik beloof het.'

Alweer, niets van gemeend.

'Kom, we gaan een ijsje halen bij je weet wel wie.'

Ik keek haar even quasi boos aan, waarna ik haar een zetje gaf, en begon te lachen.

'Doen we!' 

Aangezien ik geen zin had om te gaan fietsen, ging ik bij Layla achterop. 

Nadat Layla haar fiets weggezet had, gingen we naar binnen, en gingen in de rij staan.

'Wat mag het zijn, dames?' 

'Witte chocolade en citroen, alsjeblieft,' antwoordde ik.

Ook Layla gaf haar bestelling door en ik keek toe hoe hij het ijs opschepte. Toegegeven, hij was aantrekkelijk.

'Alsjeblieft.'

Nadat we betaald hadden gingen we ergens zitten.

Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden, maar probeerde het zoveel mogelijk te negeren.

'Je had moeten zien hoe hij naar je keek! Hij ziet je zeker zitten Angel.'

Ik haalde mijn schouders op en richtte mijn aandacht op het ijs. Ik begon weg te zinken in mijn gedachten, tot Layla dat in de gaten kreeg en een zetje tegen het hoorntje gaf. Een streep ijs trok zich over mijn gezicht.

'Layla!'

Ik veegde het ijs uit mijn gezicht met mijn hand, terwijl Layla helemaal dubbel lag.

Toen ik mijn ijs op had en Layla nog helemaal dubbel lag, stond ik op en liep naar de kassa.

'Pardon, mag ik een servetje?'

Ik zag Jace lichtjes schrikken toen hij mijn stem hoorde.

'Ja, natuurlijk.'

Hij draaide zich met zijn rug naar me toe en niet veel later gaf hij mij een paar servetjes.

'Dankjewel!'

Hij glimlachte. Ik liep terug naar de tafel, waar Layla nog steeds haar ijs niet op had.

Ik wilde net een servetje pakken, toen ik zag dat er iets op stond. Hij had zijn mobiele nummer erop gezet. Ik wilde niet dat Layla dit zag, dus zo onopvallend mogelijk stopte ik het servetje in mijn broekzak. Ik keek om naar Jace, en zag hoe hij mij een glimlach schonk. Ik glimlachte terug, waarna ik mij weer op Layla focuste, die me nog steeds grijnzend aan zat te kijken.

'Wat is er?' vroeg ik, alsof ik niet wist waarom ze lachte.

'Hij zit de hele tijd naar je te staren!'

Ik rolde mijn ogen.

'Dus?'

'Angel, kom op! Hij ziet je zitten, dat is toch overduidelijk?!'

'Layla, je bent echt vervelend! Dat is toch overduidelijk?!'

'Wat ben jij koppig. Grijp je kans. Anders doe ik het voor je.'

'Nee Lay, hier houd jij je buiten. Ik zie wel, oké?'

Ze keek me aan met een gezicht waar ik van af kon lezen dat ze het er niet bij wilde laten, maar na een boze blik, hield ze op.