Angel

Dertig

De volgende dag was ik bijna te laat op school. Het was weer eens zo'n dag dat ik mijn bed niet uit kon komen, en dus op het laatste moment besloot dat ik er toch eens uit moest.

De bel ging op het moment dat ik mijn kluisje dichtsloeg, toen ik Layla aan zag komen lopen. 'Ben je weer eens aan de late kant?' lachte ik. Layla wierp me een dodelijke blik toe, propte haar jas gauw in haar kluisje, en samen liepen we naar Engels.

'Net op tijd, jongedames,' schelde de stem van onze Engels docent door het lokaal toen wij het lokaal inliepen en net de tweede bel ging. Layla en ik deden onze best om niet in lachen uit te barsten, en namen zwijgend plaats.

Toen Layla en ik weer rustig waren, was ik gaan tekenen, en dat was wat ik de rest van de les had gedaan. Ik had niets meegekregen van de stof die behandeld werd, en als er iets aan mij gevraagd werd, gaf ik een vaag antwoord, tot ergernis van de docent.

In de pauze kwam ik Jace tegen, en ik deed net alsof er niets aan de hand was, alsof ik gister niet volledig ingestort was waar hij bij was. 'Hey. Hoe gaat het?' vroeg hij. 'Goed,' antwoordde ik met mijn maar al te bekende glimlach. Niet dat het goed ging, want eigenlijk voelde ik me gewoon slecht. De laatste tijd ging ik weer door een diep dal, en het was erg moeilijk er weer uit te komen. Of beter gezegd, ik kwam er gewoon niet uit.

'Dat is mooi,' zei hij, maar keek me bedenkelijk aan. Ik haatte het als mensen me niet geloofden. Hoewel ze het anderzijds waarschijnlijk ook haatten dat ik altijd loog, maar goed.

'Is er iets?' vroeg ik, toen hij me nog steeds lichtelijk bezorgd aankeek. 'Weet je zeker dat het goed gaat na gister?'

'Ja, ik voel me prima,' antwoordde ik, en merkte dat ik lichtelijk geïrriteerd begon te raken. Als hij veel verder zou gaan, dan zou ik gaan flippen. 'Oké, dan is het goed. Ik moet gaan,' was alles wat hij verder zei, en liep weg. Ik liep verder naar de tafel waar Luca en de rest zaten. Luca vroeg me net als Jace hoe het ging, en net zoals ik tegen Jace had gezegd, zei ik ook tegen Luca dat het goed ging. Zouden ze iets doorhebben of iets dergelijks? Zou Jace contact hebben gezocht met Luca? Allemaal vragen waar ik het liefst zo snel mogelijk een antwoord op kreeg, maar het waarschijnlijk niet zou krijgen als ik het ze niet zou vragen.

Na school fietste ik met Layla naar huis, en vlak voor de laatste kruising naar mijn huis nam ik afscheid van haar. Toen ik thuiskwam, heerste er zoals gewoonlijk weer totale rust. Mijn ouders waren niet thuis, en ik had geen idee waar Brandon uit kon hangen.

Ik had net een glas drinken gepakt, toen de deurbel ging. Lichtelijk verbaasd liep ik naar de deur, om tot de ontdekking te komen dat Jace en Luca voor de deur stonden. 'Hoi, jongens,' zei ik, en deed een stap opzij om ze binnen te laten. Jace liep achter Luca aan de woonkamer in, en ik ging in de deuropening staan. 'Is er iets?' vroeg ik na een korte stilte. 'Angel,' begon Luca, 'we maken ons zorgen om je. Jace heeft me verteld wat er gister gebeurd is, en we maken ons lichtelijk zorgen. Gaat het echt goed?' Ik voelde me in een hoekje gedreven, en keek beide jongens een voor een aan. Zou ik de waarheid vertellen, of niet?