Angel

Drieëntwintig

Ik stond laat op, maar ik was dan ook kapot door het schoolfeest. Mijn hoofd bonkte, en mijn lichaam voelde slap aan, maar de gedachte aan gisteravond maakte alles weer goed. Bij de gedachte aan de dans met Jace schoot er een golf kriebels door me heen.

Met veel tegenzin stond ik, na nog een halfuurtje in bed te hebben gelegen, op. Na een vlugge douche, trok ik een luchtig shirt aan met een lichte spijkerbroek en mijn gympen. Mijn haar vlocht ik, en ik bracht een dun laagje mascara aan.

Ik graaide mijn portemonnee en mobiel van het bureau af, en liep naar beneden. Ik at vlug even een broodje, en trok mijn jas aan.

'Bran! Ik ben even naar de stad!'

Ik wachtte niet op antwoord, en pakte mijn fiets. Ik zette muziek aan, en terwijl mijn oren werden gevuld met muziek, dacht ik na. Ik dacht na over alles wat me de laatste tijd bezig hield. Het ging langzamerhand beter met me, maar ik had nog zo af en toe mijn momenten.

Toen ik in de stad was, zette ik mijn fiets weg, en liep de ijssalon binnen. Ik bestelde een ijsje en liep teleurgesteld de salon uit; Jace was niet aan het werk.

Ik wilde net mijn fiets van het slot halen, toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide me om, en keek in een paar bruine ogen. Mijn mondhoeken krulden zich tot een glimlach.

'Jace.'

'Hey. Ik vroeg me af of je een keer wilt afspreken.'

Mijn hart maakte een klein sprongetje bij het horen van die woorden.

'Ja, is goed. Lijkt me leuk.'

'Kan je maandag na school?'

'Ja. Direct na school?'

'Ja, is goed. Dat moet wel lukken. Maar ik moet nu gaan. Ik moet aan het werk,' zei hij en krabde lachend op zijn achterhoofd.

'Dan moet je maar gauw gaan. Tot snel!'

Lachend schudde ik mijn hoofd en liep naar mijn fiets. Ik stapte op en fietste richting huis.

Ik voelde me goed, dus alles leek zoveel lichter te zijn. Het was alsof ik een veertje was dat meegevoerd werd door de wind. Het voelde alsof ik de wereld aan kon. Het voelde goed om weer eens vrolijk te zijn.