Angel

Tweeëntwintig

Het was al behoorlijk druk toen wij aankwamen. Er stonden rijen met fietsen en auto's die leerlingen afzetten.

We wurmden ons een weg door de mensen massa naar de deur. We mochten zo door naar binnen lopen.

We hingen onze jassen op, en nadat we muntjes voor drinken hadden gehaald, liepen we door naar de bar om wat te drinken te halen.

'Een cola, alsjeblieft,' zei ik.

De jongen die naast me stond draaide zijn hoofd naar me toe, en ik herkende hem gelijk.

'Hi Jace,' zei ik, en kreeg een warm gevoel vanbinnen, dat ik probeerde te negeren. 

'Hey Angel. Je ziet er prachtig uit,' schreeuwde hij om boven de muziek uit te kunnen komen.

'Dank je. Jij ziet er ook goed uit.'

Er werd een cola voor me neergezet, en ik gaf de barman een muntje. Gulzig nam ik een grote slok van de cola.

Nadat ik het glas leeg had gedronken, wendde ik me weer tot Jace.

'Sorry, maar ik moet naar mijn vrienden. Ik zie je nog wel.'

'Is goed. Tot later!'

Ik schonk hem nog een glimlach, waarna ik me in de mensen massa voegde. Al gauw had ik de bende van ellende gevonden.

'Hey mensen.'

'Hi Angel. Wilt u mij vergezellen met deze dans?' vroeg Senne.

'Natuurlijk,' lachte ik.

Toen het nummer afgelopen was, liepen we in de richting van het "podium".

Ik nam plaats achter het keyboard, en Senne pakte zijn gitaar.

Na een heel verhaal van de docent, wat nergens op sloeg, begonnen we met spelen. Ik wierp Senne een glimlach toe, begon met aftellen en zette de intro in.

Vanaf de eerste noot voelde ik de rust door mijn lichaam vloeien, en leek de wereld te vervagen. Ik zweefde weg naar mijn eigen wereld. Niet naar de wereld vol pijn en depressiviteit, maar de tegenovergestelde wereld. Het paradijs, waar alles mogelijk was, en waar men alleen maar vreugde kende.

Ik sloot mijn ogen, terwijl de woorden mijn mond verlieten, en mijn vingers de toetsen beroerden. Dit was zo'n moment waarop het leek alsof je sliep en heerlijk droomde, maar in werkelijkheid wakker was.

Ik voelde me vrij en levendig, en de pijn was even helemaal weg.

Toen de laatste klanken hadden geklonken, weerklonk een daverend applaus.

Tranen van vreugde sprongen in mijn ogen, en lachend keek ik naar Senne, die op dat moment ook naar mij keek. We liepen naar elkaar toe, en gaven elkaar een stevige knuffel.

'Goed gedaan Sen! Echt bedankt! Ik ben zo trots op je, ga zo door!'

'Jij ook Angel! Ik ben ook trots op jou!'

Na nog een korte toespraak van de docent, voegden we ons weer bij de rest, waar een warm onthaal op ons te wachten stond.

'Jullie waren geweldig!' krijste Layla.

'Perfect duo,' zei Luca.

Senne en ik lachten. Ook uit míjn mond kwam een heldere, warme lach. Een lach die recht uit mijn hart kwam. Een lach die de vreugde in mij benadrukte. De vreugde die diep verborgen zat onder een grote laag depressiviteit.

Ik had een hele gezellige avond. Ik danste er vrolijk op los en ook Jace was nog een paar keer in beeld verschenen, waar ik dan ook weer even mee danste.

Oftewel, mijn avond kon niet meer stuk.