Achttien

20 2 0
                                    

Na een middag geoefend te hebben met Senne, kwam Luca langs.

Ik zat in de achtertuin te lezen, toen Luca in de deuropening verscheen.

'Luca!' riep ik verrast.

'Hey.'

'Kom zitten,' zei ik, waarna ik mijn benen van de bank af zwaaide en Luca naast mij kwam zitten.

'Hoe gaat het?' vroeg Luca.

'Goed hoor. Met jou?'

'Ook goed.'

'Wil je wat drinken?'

'Doe maar iets fris.'

Ik stond op en liep naar de keuken. Ik schonk twee glazen vol en liep weer naar buiten. De glazen zette ik op het tafeltje en vervolgens ging ik naast Luca zitten.

'Moet ik je ergens mee helpen?' vroeg ik, nog steeds nadenkend over waarom Luca hier zou kunnen zijn.

Hij zuchtte. Vaak was dat een teken dat hij iets ging vertellen wat hem dwars zat en waar hij - nog - geen oplossing voor had.

'Angel, ik hoorde van Layla dat je sneeën op je armen had. Ik maak me echt zorgen om je. Wat moet ik wel niet denken? Hoe lang duurt het nog voordat het een keer uit de hand loopt?'

Ik hoorde de woede en de frustratie in zijn stem en ik vervloekte Layla dat ze dat tegen hem had gezegd.

'Luc, dat was niks. Ik had mijn arm open gehaald aan prikkeldraad,' zei ik zo kalm mogelijk.

'Nee Angel, je liegt. Je hebt jezelf gesneden. Waarom? Waarom zou jij jezelf snijden? Je bent een prachtige en lieve meid. Dus, waarom Angel? Vertel het me.'

'Het was niks. Ik had me als een idioot gedragen tegenover iemand. Dat bleef me achtervolgen en ik hoopte dat het op deze manier overging. Dat was niet zo en achteraf heb ik er ook spijt van. Het zal niet weer gebeuren.'

Voordat ik ook nog maar iets anders kon zeggen, trok hij mij in een omhelzing.

'Beloof me dat je het nooit weer doet.'

Ik kruiste mijn vingers op mijn rug.

'Ik beloof het.'

Hij duwde me iets van zich af en keek me liefdevol in de ogen.

'Ik geef echt heel veel om je. Een wereld zonder jou is als een wereld zonder zuurstof. Dan is er geen leven meer. Dan heb ík geen leven meer.'

Zijn woorden raakten me diep en ik voelde hoe er een traan aan mijn ogen ontsnapte.

'Het spijt me zo, Luca,' fluisterde ik.

Het liefst stortte ik me nu in zijn armen, maar iets weerhield mij ervan.

Alsof hij mijn gedachten kon lezen, trok hij mij in zijn armen en liet me niet meer los, waardoor het schuldgevoel steeds meer toenam.

AngelWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu